Podczas formowania się Ziemi, 4,5 miliarda lat temu, atomy fosforu, które znajdowały się w stopionych skałach, zgodnie z prawami fizyki powinny opaść do stopionego jądra. Jednak fosfor jest jednym z kluczowych pierwiastków do podtrzymania życia. Znajduje się w DNA, RNA i innych ważnych cząsteczkach biologicznych. Jest więc prawdopodobne, że fosfor, który dał początek życiu na Ziemi, został sprowadzony na powierzchnię naszej planety z kosmosu, a wcześniejsze badania wskazują, że możliwymi źródłami tego pierwiastka były meteoryty.

Teraz naukowcy przedstawiają nową analizę, zgodnie z którą mniejsze cząstki pochodzenia pozaziemskiego mogły dostarczać fosfor do atmosfery ziemskiej, gdzie łańcuchy chemiczne przekształcały fosfor w biologicznie dostępne formy – a mianowicie fosforyny i fosforany metali – w których to formach pierwiastek osiadł na powierzchni Ziemi.

Kiedy cząsteczki pyłu kosmicznego dostają się do atmosfery, tarcie o powietrze prowadzi do ich stopienia i odparowania, co jest powszechnie nazywane ablacją. To nowe badanie opiera się na wcześniejszych pracach naukowych, w których kosmiczny pył – małe fragmenty meteorów – był podgrzewany z dużą prędkością, aby symulować proces ablacji, i rejestrowano uwalnianie cząsteczek zawierających fosfor. Modelowanie numeryczne tego procesu dostarczyło dodatkowych dowodów na to, że kosmiczny pył może służyć jako źródło fosforu na powierzchni Ziemi.

Naukowcy przytoczyli łańcuch reakcji chemicznych opisujących specyficzny proces, w którym ablacja pyłu kosmicznego może prowadzić do powstania biodostępnych cząsteczek zawierających fosfor. W tym celu naukowcy połączyli wyniki badań reakcji chemicznych przeprowadzonych w laboratorium z przewidywaniami teoretycznymi dotyczącymi reakcji, które nie zostały jeszcze zbadane w warunkach laboratoryjnych. 

Uzyskany zestaw reakcji i modelowania numerycznego dostarczył nowego potwierdzenia hipotezy, zgodnie z którą ablacja pyłu kosmicznego i późniejsze reakcje chemiczne prowadzą do powstania biologicznie dostępnych form fosforu. Cząsteczki te są następnie wbudowywane w cząsteczki „dymu meteorytowego”, które osadzają się na powierzchni Ziemi. Zdaniem autorów takie cząstki mogłyby zapewnić znaczny i stały dopływ fosforu na powierzchnię naszej planety w trakcie jej powstawania, co w dalszej kolejności mogłoby dać możliwość narodzin organizmów żywych.

Ponadto eksperci przewidzieli, w których obszarach kuli ziemskiej może wystąpić najintensywniejsze stężenie fosforu dostarczanego z pyłem kosmicznym. Autorzy wykazali, że najszybsza akumulacja fosforu miała miejsce w szczególności w północnej części Gór Skalistych, w Himalajach i południowych Andach. Przewidywali również, że w atmosferze naszej planety, na wysokości 90 kilometrów nad powierzchnią, może znajdować się cienka warstwa atmosferyczna specjalnego związku chemicznego o nazwie OPO - będącego cząsteczką zawierającą fosfor. Przyszłe badania mogą potwierdzić istnienie tej hipotetycznej warstwy - stwierdzili autorzy.

Praca została opublikowana w Journal of Geophysical Research Space Physics.

Japońska firma telekomunikacyjna SoftBank, rozpocznie wkrótce testy technologii, która pozwoli wykorzystywać stacje bazowe, jako bezprzewodowe stacje ładowania smartfonów. Proponowane rozwiązanie, jest opracowywane we współpracy ze specjalistami z Uniwersytetu w Kioto, Kanazawa Institute of Technology oraz Narodowego Instytutu Technologii Informacyjnych i Komunikacyjnych Japonii.

Koncepcja, zakłada instalację specjalnych bezprzewodowych nadajników, na stacjach bazowych 5G. Moc ładowania bezprzewodowego będzie ograniczona do 1 miliwata, aby zapobiec negatywnym skutkom dla ludzkiego ciała. Zasięg będzie początkowo wynosił około 10 metrów, a następnie poszerzy się do 100 metrów.

Ładunek elektryczny zostanie wysłany w 28-gigahercowym paśmie wysokiej częstotliwości używanym w komunikacji 5G. Użytkownicy mogą automatycznie ładować kompatybilne urządzenia do noszenia, zbliżając się do stacji bazowej. Obecnie używanie takiej technologii jest zabronione w Japonii, aby uniknąć możliwych zakłóceń sygnałów systemów komunikacyjnych.

Rząd jest jednak bliski złagodzenia tych ograniczeń co pozwoli na testy tej technologii. W planach władz, jest zezwolenie na bezprzewodowe ładowanie w pomieszczeniach, a dopiero później zezwolenie na jej użytek na zewnątrz. SoftBank spodziewa się wprowadzić nowe rozwiązanie na rynek w 2025 roku.

Warto zauważyć, że Japończycy nie są osamotnieni w swoich badaniach. W Stanach Zjednoczonych firmy Ossia i Powercast sprzedają sprzęt, który ładuje smartfony i urządzenia do gier na różnych długościach fal. Xiaomi, chiński producent smartfonów, również dołączył do wyścigu deweloperskiego. Wygląda na to, że druga dekada XXI wieku, skupi się na rozwoju technologii tego typu.

Specjalne wydanie Journal of Vertebrate Paleontology poświęcone jest Kecalkoatlowi (Quetzalcoatlus) , największemu przedstawicielowi rzędu pterozaurów, który żył w Ameryce Północnej 70 milionów lat temu. W kilku kolejnych artykułach naukowcy próbowali znaleźć odpowiedź na pytanie, w jaki sposób tak ogromne zwierzę, o rozpiętości skrzydeł 12-15 metrów, mogło wzbić się w powietrze. 

Skamieliny olbrzymiego pterozaura Quetzalcoatlus odkryto w 1971 roku w Teksasie w USA. Został nazwany na cześć azteckiego boga Upierzonego Węża Quetzalcoatla. Jest to największe znane dotąd stworzenie latające w historii Ziemi.

Od tego czasu gigantyczny „pterozaur z Teksasu” wielokrotnie pojawiał się w filmach i komiksach, ale wciąż nie wiadomo, jak mógł latać ze swoją ogromną masą. Naukowcy sugerują, że przed startem kołysał się na czubkach skrzydeł jak nietoperz wampir lub nabierał prędkości, rozpraszając się i machając skrzydłami jak albatros, albo w ogóle nie umiał latać.

Nowe badania dostarczają dowodów na to, że Kecalkoatl prawdopodobnie skakał najpierw na około dwa i pół metra, a potem zaczynał trzepotać skrzydłami. Pomimo tego, że quetzalcoatl jest znany od 50 lat, jest mało badany. To pierwszy raz, kiedy przeprowadzono tak kompleksowe badanie – stwierdza w komunikacie prasowym University of Texas.

Wszystkie znane skamieniałości Quetzalcoatlusa znajdują się w Muzeum Uniwersytetu Teksańskiego i większość badań została tu przeprowadzona. Szczegółowa inwentaryzacja kolekcji doprowadziła do tego, że oprócz znanych wcześniej gatunków gigantów Quetzalcoatlus northropi, paleontolodzy odkryli jeszcze dwa mniejsze gatunki quetzalcoatl o rozpiętości skrzydeł 5-6 metrów. Jeden z nich - Quetzalcoatlus lawsoni - został nazwany na cześć Douglasa Lawsona, odkrywcy Quetzalcoatla.

Analiza kości mniejszych gatunków i symulacja ich aerodynamiki pozwoliła naukowcom zrekonstruować mechanikę startu gigantycznego pterozaura. Pterozaury mają ogromne kości mostka, do których przyczepiają się latające mięśnie, więc nie ma wątpliwości, że były niesamowitymi lotnikami. Po zbadaniu kontekstu geologicznego, w jakim znaleziono skamieliny, autorzy doszli do wniosku, że tryb życia Kecalkoatla był podobny do współczesnych czapli - polowały samotnie w płytkich rzekach, strumieniach i jeziorach, zbierając się w stada w okresie godowym - w jednym z miejsc paleontolodzy znaleźli jednocześnie ślady trzydziestu osobników.

Mieszkańcy Ziemi codziennie wypijają około dwóch miliardów filiżanek kawy. Niestety z biegiem lat, obszar nadający się do uprawy drzew kawowych, znacząco się skurczył. Bezpośrednio wpływa to na jej cenę. Pojawiły się wręcz obawy, że tylko nieliczni będą mogli sobie pozwolić na ten napój.

Najwcześniejsze wiarygodne dowody stosowania owoców kawy, sięgają XV wieku i klasztorów sufickich w Jemenie. Stamtąd, kawa rozprzestrzeniła się po całym świecie muzułmańskim, aż wreszcie dotarła do Europy. Dziś światowy przemysł kawowy wyceniany jest na 102 miliardy dolarów.

Rodzaj Coffea ma ponad 120 gatunków, ale do picia używa się tylko dwóch owoców - robusty (C. robusta) i oczywiście arabiki (C. arabica). Obydwa pochodzą z Afryki, chociaż dziś są uprawiane w tropikalnych regionach na całym świecie. Z biegiem lat, uprawa tych roślin stała się jednak problematyczna. Z powodu efektu cieplarnianego i wysychania tropików, plantacje umierają.

 Według niektórych szacunków do 2050 roku, powierzchnia terenów nadających się do uprawy drzew kawowych, zmniejszy się o połowę. Być może ich produkcja będzie musiała zostać przeniesiona do bardziej północnych krajów. Prognozy sugerują, że do 2080 roku, drzewa kawowe będą w stanie przetrwać jedynie jako odmiany uprawiane sztucznie.

Wszystko to przyczynia się do rozprzestrzeniania robusty. Udział tej odmiany w światowej produkcji znacznie rośnie i przekroczył już 40%. Jest ona bardziej wytrwała i wydajniejsza, co przekłąda się na jej niższy koszt, w stosunku do arabiki. Co jednak najważniejsze, Robusta jest mniej podatna na infekcję pasożytniczym grzybem Hemileia vastatrix. W samym tylko 2021 roku zniszczył on około 16 procent wszystkich upraw w Ameryce Środkowej.

W Kolumbii od dłuższego czasu działa Instytut Cenicafe, gdzie starają się opracować hybrydy Arabiki i Robusty, które są zarówno odporne na grzyby, jak i całkiem smaczne. Pierwsze próbki odmiany Colombia Variety uzyskano w 1982 roku, a w 2005 roku, naukowcy zaprezentowali drugie, jeszcze bardziej odporne pokolenie. 

Nawet marka Starbucks nabyła plantację w Kostaryce, tworząc centrum badawcze poświęcone wyłącznie poszukiwaniu środków na drzewa kawowe. W 2022 roku World Coffee Research planuje rozpocząć globalną współpracę, która połączy wszystkie te wysiłki w jedną skoordynowaną sieć.