Szwajcarscy naukowcy opracowali hybrydowe panele słoneczne, które z powodzeniem mogłyby rywalizować z ogniwami krzemowymi. W wyniku współpracy specjalistów z Politechniki Federalnej w Lozannie oraz Centrum Elektroniki i Mikrotechnologii powstały panele krzemowo-perowskitowe o rekordowej dla siebie wydajności 25,2%.

Przeciętna wydajność paneli słonecznych opartych o krzem wynosi 20-22%. Są to najbardziej rozpowszechnione ogniwa, które stanowią aż 90% rynku. Niestety, panele tego typu, choć charakteryzują się atrakcyjną ceną i wydajnością, osiągnęły już teoretycznie maksimum swoich możliwości.

Dlatego naukowcy poszukują alternatywnych rozwiązań. Jedno z nich zakłada połączenie dwóch rodzajów ogniw słonecznych, aby zwiększyć wydajność konwersji energii promieniowania słonecznego na energię elektryczną. Wykonanie takich paneli było stosunkowo drogie, przynajmniej dotychczas. Naukowcy ze Szwajcarii dokonali przełomu i zaprezentowali ekonomicznie konkurencyjne rozwiązanie.

Ich metoda zakłada nałożenie ogniwa perowskitowego na ogniwo krzemowe. Można tego dokonać w trakcie standardowej produkcji krzemowych paneli słonecznych. Perowskity zwykle nakłada się w postaci płynnej, jednak nie sprawdziłoby się to w przypadku ogniw krzemowych, które posiadają na swojej powierzchni mikroskopijnej wielkości piramidy, a chodzi o to, aby je w pełni pokryć. W przeciwnym wypadku dochodziłoby do zwarć. Naukowcy opracowali więc metodę parowania, aby utworzyć nieorganiczną warstwę bazową, która skutecznie pokrywa krzemowe piramidy i jest porowata, co pozwala zachować ciekły roztwór organiczny. Na koniec, badacze podgrzewają substrat do temperatury 150 stopni Celsjusza, aby wykrystalizować jednorodną warstwę perowskitu na wierzchu mikroskopijnych piramid.

Źródło: EPFL/CSEM

Ta obiecująca technologia cechuje się wydajnością na poziomie 25,2%, a zatem przewyższa standardowe krzemowe ogniwa słoneczne. Co więcej, wynalazcy twierdzą, że ich hybrydowe panele mogą wkrótce osiągnąć efektywność nawet 30%, co w połączeniu ze stosunkowo niewielkimi kosztami wyprodukowania takiego ogniwa wydaje się być doskonałą alternatywą dla typowych krzemowych odpowiedników.

Około 150 milionów lat świetlnych od Ziemi miało miejsce spektakularne zdarzenie. Astronomowie po raz pierwszy mieli okazję zobaczyć, jak odległa supermasywna czarna dziura pożera i rozrywa gwiazdę, która następnie wyrzuciła potężny strumień materii.

Z pomocą wielu teleskopów i radioteleskopów, naukowcy przyglądali się, jak czarna dziura o masie 20 milionów mas Słońca przyciągała do siebie gwiazdę dwukrotnie większą od Słońca. Zjawisko to miało miejsce w centrum jednej z dwóch zderzających się ze sobą galaktyk, które otrzymały nazwę Arp 299.

Gwiazda została przyciągnięta i rozerwana pod wpływem potężnej grawitacji, po czym w spektakularny sposób wyrzuciła strumień materii. Astronomowie po raz pierwszy w historii mieli okazję zobaczyć powstanie i ewolucję takiego strumienia.

Źródło: Sophia Dagnello, NRAO/AUI/NSF

Żeby było ciekawiej, badacze zarejestrowali pierwszy rozbłysk już na początku 2005 roku i prowadzili ciągłe obserwacje. Odkrycia dokonano przypadkiem w ramach projektu poszukiwania supernowych w zderzających się ze sobą galaktykach. Naukowcy od początku myśleli, że badane przez nich zjawisko było supernową i dopiero po wielu latach ustalili, że był to jednak dżet materii.

Brytyjska firma osiągnęła sukces w pracach nad fuzją jądrową. W tokamaku ST40 udało się wytworzyć plazmę gorętszą od wnętrza Słońca.

Tokamak Energy to brytyjska, stosunkowo młoda firma, która w 2017 roku uruchomiła swój reaktor fuzji jądrowej ST40. Podczas niedawnych eksperymentów, tokamak wyprodukował plazmę o temperaturze 15 milionów stopni Celsjusza. To jest o milion więcej od temperatury, jaka panuje wewnątrz naszej gwiazdy.

Źródło: Tokamak Energy

Naukowcy zaangażowani w ten projekt zamierzają docelowo wyprodukować supergorącą plazmę o temperaturze 100 milionów stopni Celsjusza. Tak wysoka temperatura jest niezbędna, aby dochodziło do łączenia się (fuzji) deuteru i trytu. W trakcie tego procesu wydzielana jest czysta energia.

Stellaratory i tokamaki symulują procesy zachodzące wewnątrz gwiazd. Zachodzi w nich kontrolowana reakcja termojądrowa. Naukowcy zamierzają ujarzmić fuzję termojądrową, aby móc produkować ogromne ilości czystej i taniej energii. Prace nad nowym sposobem pozyskiwania energii trwają na całym świecie od wielu lat.

Źródło: Tokamak Energy

Tokamak Energy zapowiada komercjalizację energii termojądrowej najpóźniej w 2030 roku. Warto zaznaczyć, że najnowsze osiągnięcie brytyjskiej firmy to nic w porównaniu do sukcesów, które osiągnęli np. chińscy naukowcy – w 2016 roku, Instytut Fizyki Plazmowej Chińskiej Akademii Nauk w Hefei zdołał rozgrzać plazmę w swoim reaktorze EAST (Experimental Advanced Superconducting Tokamak) do temperatury aż 50 milionów stopni Celsjusza. Przypuszcza się, że jeśli postępy będą kontynuowane, energię z fuzji jądrowej będziemy mogli pozyskiwać na skalę komercyjną za jakieś 10-15 lat.

Egzoszkielet to specjalny kostium, który przede wszystkim zwiększa siłę i wytrzymałość człowieka. Nic więc dziwnego, że najpotężniejsze armie świata chcą wejść w posiadanie tego typu technologii. W Stanach Zjednoczonych powstało już wiele takich egzoszkieletów, a najnowszy wynalazek wkrótce będzie przechodzić przez testy.

Opracowany przez koncern zbrojeniowy Lockheed Martin egzoszkielet ONYX wyróżnia się tym, że jest lekki, łatwy w użytkowaniu i nie rzuca się za bardzo w oczy. Specjalny kostium ma za zadanie odciążać dole części ciała, a tym samym zmniejsza ryzyko wystąpienia kontuzji, poprawia siłę i wytrzymałość oraz ułatwia poruszanie się w terenie.

Źródło: Lockheed Martin

ONYX został wyposażony w czujniki, które mierzą prędkość, kierunek oraz kąt ruchu i przesyłają dane do mikrokomputera pokładowego. Maszyna wykorzystuje te dane i dostosowuje się do ruchu użytkownika.

Żołnierze z 10 Dywizji Górskiej, stacjonującej w Fort Drum w stanie Nowy Jork, jako pierwsi wypróbują nowy zaawansowany egzoszkielet. Testy rozpoczną się na jesień i będą odbywały się etapami. ONYX będzie przechodził przez ulepszenia, zaś gotowy produkt może pojawić się najwcześniej w 2021 roku.