Naukowcy odkryli, że produkcja tak zwanego ekologicznego mięsa wytwarza mniej więcej taką samą ilość gazów cieplarnianych, jak produkcja tradycyjnego mięsa. Okazało się, że obecność nawozów i dodatków w paszach dla zwierząt nie wpływa znacząco na ilość gazów cieplarnianych, które emitują one podczas ich życia.

Wcześniej naukowcy odkryli, że hodowla zwierząt wytwarza około 15 proc. wszystkich gazów cieplarnianych emitowanych do atmosfery rocznie. Szacuje się, że codziennie jedna krowa wytwarza od 250 do 500 litrów metanu. I to bez uwzględnienia dwutlenku węgla, który zwierzęta wydzielają podczas oddychania. Uważano, że ilość tę można zmniejszyć, dokarmiając zwierzęta żywnością hodowaną bez użycia nawozów.

Ale teraz niemieccy badacze wykazali, że mięso ekologiczne nie jest dużo lepsze od naturalnego mięsa pod względem ilości gazów cieplarnianych, które dostają się do atmosfery w wyniku jego produkcji. Autorzy badania przeanalizowali ilość gazów cieplarnianych, które powstają podczas produkcji różnych produktów spożywczych. 

Naukowcy podzielili żywność na trzy główne kategorie - tradycyjne mięso, organiczne mięso i żywność roślinną. Badacze wzięli pod uwagę emisje z różnych etapów procesu produkcyjnego - na przykład przy uprawie i przetwarzaniu pasz i nawozów, a także metan uwalniany przez zwierzęta i rozkład ich odchodów. Uzyskane dane wykazały niewielką różnicę w emisji gazów cieplarnianych z produkcji mięsa tradycyjnego i ekologicznego. 

Autorzy odkryli, że redukcja emisji z ekologicznej hodowli zwierząt była często równoważona zwiększoną emisją metanu z powodu wolniejszego tempa wzrostu i potrzeby hodowania większej liczby zwierząt, ponieważ są one zwykle mniej mięsne. Naukowcy odkryli również, że kurczaki hodowane metodami ekologicznymi wytwarzają nieco więcej gazów cieplarnianych niż kurczaki hodowane tradycyjnie. Jednak ekologiczna wieprzowina generuje mniej emisji niż tradycyjna wieprzowina.

Badacze sugerują potrzebę wprowadzenia podatków od mięsa, odzwierciedlających środowiskowe koszty ich produkcji. Naukowcy szacują, że taki podatek od zwykłej wołowiny podniesie jej cenę o około 40 procen podczas gdy wołowina ekologiczna wzrośnie tylko o 25 procent ponieważ już teraz jest droższa niż zwykła wołowina. 

W założeniu wzrosną również ceny produktów zwierzęcych, takich jak ser czy mleko. Wzrost cen normalnych produktów ma pozytywnie wpłynąć na stymulację rynku produkcji sztucznego mięsa, które zacznie podbijać światowy rynek.

Według nowych badań, choć gwałtowne i nieprzewidywalne, gwiezdne rozbłyski niekoniecznie kolidują z formowaniem się życia. Rozbłyski gwiazd emitowane przez gwiazdy to nagłe emisje naładowanych cząstek, które podróżują przez przestrzeń. Na Ziemi rozbłyski słoneczne czasami uszkadzają satelity i zakłócają komunikację radiową.  Bywa jednak tak, że rozbłysk jest tak potęzny, że może nawet zdziesiątkować żywe organizmy. 

Potężne rozbłyski gwiezdne są również zdolne do niszczenia gazów atmosferycznych, takich jak ozon. Bez ozonu szkodliwe poziomy promieniowania ultrafioletowego mogą przenikać do atmosfery planety, zmniejszając w ten sposób szanse na schronienie się jakiegoś życia na powierzchni.

Łącząc chemię atmosferyczną i modelowanie klimatu 3D z danymi z obserwowanych rozbłysków w odległych gwiazdach, zespół kierowany przez Northwestern University odkrył, że rozbłyski gwiazd mogą odgrywać ważną rolę w długoterminowej ewolucji atmosfery planety i jej zdolności do zamieszkania.

Porównano skład chemiczny atmosfery planet doświadczających częstych rozbłysków z planetami bez rozbłysków. Długoterminowy skład chemiczny atmosfery okazał się bardzo różny. Ciągłe rozbłyski w rzeczywistości wprowadzają skład atmosfery takiej planety w nowy stan równowagi chemicznej.

To prowadzi do konkluzji, że gwiezdne rozbłyski nie zakłócają życia, tak jak przypuszczano. W niektórych przypadkach wybuchy gwiazdy nie niszczą całego ozonu atmosferycznego dlatego życie na powierzchni wciąż ma szansę przetrwać. Wszystkie gwiazdy, w tym nasze Słońce, okresowo doświadczają erupcji uwalniając zmagazynowaną energię. Na szczęście dla ziemskich organizmów żywych rozbłyski słoneczne mają zwykle minimalny wpływ na planetę.

Niestety, większość egzoplanet potencjalnie nadających się do zamieszkania ma mniej szczęścia. Aby planety były zdolne do życia, muszą znajdować się wystarczająco blisko gwiazdy, aby woda nie zamarzła, ale nie na tyle blisko, aby mogła wyparować. Badano planety krążące w strefach nadających się do zamieszkania w okolicach karłów klasy M i K - najbardziej często występujących gwiazd we Wszechświecie. Nadające się do zamieszkania strefy wokół tych gwiazd są węższe, ponieważ gwiazdy te są mniejsze i słabsze niż gwiazdy takie jak Słońce. Z drugiej strony uważa się, że karły M i K emitują częstsze rozbłyski niż Słońce, a ich planety są zsynchronizowane z pływami gwiazdy i prawdopodobnie nie mają pól magnetycznych, które pomagałyby odchylać wiatr gwiezdny jak to ma miejsce w przypadku Ziemi.

Długoterminowe badania układów gwiezdnych karłowatych typu M wskazują, że wybuchy zachodzą tam co kilka godzin lub dni. Chociaż te krótkie ramy czasowe są trudne do modelowania, uwzględnienie efektów rozbłysków jest ważne, aby stworzyć pełniejszy obraz atmosfer egzoplanet. Naukowcy osiągnęli to, włączając dane dotyczące rozbłysków z badania TESS przeprowadzonego przez NASA, rozpoczętego w 2018 roku, do swoich modeli.

Jeśli na egzoplanetach karłowatych klasy M i K występuje życie, to wcześniejsze badania sugerują, że rozbłyski gwiazd mogą ułatwić jego wykrycie. Na przykład gwiezdne rozbłyski mogą zwiększyć ilość gazów wskazujących na życie (takich jak dwutlenek azotu, podtlenek azotu i kwas azotowy) z poziomu subtelnego do wykrywalnego. Zjawiska pogody kosmicznej są zwykle postrzegane jako uszkodzenie siedlisk jednak te badania pozwalają oszacować, że niektóre aspekty pogody kosmicznej mogą faktycznie pomóc nam w wykryciu oznak obecności ważnych gazów, które mogą wskazywać na istnienie procesów biologicznych.

W analizach tego zagasnienia wzięli udział naukowcy posiadający szeroką wiedzę i doświadczenie, w tym klimatolodzy, naukowcy zajmujący się egzoplanetami i astronomowie. Wyniki badania zostało opublikowane 21 grudnia w czasopiśmie Nature Astronomy. 

Na początku przyszłego roku Ziemia znajdzie się w peryhelium - czyli w punkcie orbity, który znajduje się najbliżej Słońca.

Nadchodzące zbliżenie Ziemi i Słońca w 2021 roku przypada akurat na okres Nowego Roku. Nasza planeta minie punkt peryhelium dokładnie 2 stycznia. W drugim dniu nowego roku Ziemia znajdzie się najbliżej Słońca, ale nie ma w tym żadnej anomalii . Po prostu na początku roku nastąpi moment przejścia peryhelium, czyli punktu orbity Ziemi, w którym nasza planeta corocznie przechodzi w minimalnej odległości od Słońca.

Dokładnie 2 stycznia 2021 roku odległość między Słońcem a naszą planetą będzie minimalna w ciągu całego roku i wyniesie 147 093 168 km, co odpowiada 0,9832571 AU). Pozorna średnica Słońca będzie największa w 2021 roku w wyniku czego tarcza słoneczna będzie wyglądała na 3% większą niż na początku lipca, kiedy odległość do naszej gwiazdy będzie maksymalna.

Aphelium, czyli punkt kiedy Ziemia znajduje się najdalej od Słońca w ciągu roku, tradycyjnie następuje każdego lata. W 2021 roku stanie się to na początku lipca. Wtedy nasza planeta znajdzie się w odległości ponad 152 mln km od Słońca. Przez cały rok rozmiar tarczy słonecznej zmienia się płynnie, tak więc różnica w rozmiarach ciała niebieskiego w punktach peryhelium i aphelium jest niewidoczna gołym okiem.

Przypomnijmy, że w 2020 roku nasza planeta minęła peryhelium w niedzielę 5 stycznia a w aphelium Ziemia znalazła się 6 lipca. Zmiana odległości do Słońca podczas ruchu orbitalnego nie ma zauważalnego wpływu na klimat naszej planety, znacznie silniej wpływa na nią rozmieszczenie kontynentów. Klimat półkuli północnej jest bardziej kontynentalny, ponieważ samych kontynentów jest więcej. Nie zależy to od odległości Ziemi od Słońca i zmiany pór roku - ma na to wpływ nachylenie osi Ziemi do płaszczyzny orbity.

Dwa nowoodkryte gatunki grzybów przejawiają mechanizm rozsiewania, który przywodzi na myśl filmy o zombie. Gatunki Strongwellsea tigrinae oraz Strongwellsea acerosa zarażają muchy z rodziny Coenosia, następnie wytwarzają w odwłoku swojego żywiciela otwory oraz produkują w nich pomarańczowe kępy zarodników, które następnie są rozsiewane  przez  owada.

Mimo strasznego zniszczenia, jakie dokonuje się w organizmach zarażonych much, żyją one wiele dni, latając i zarażając nowe. Przez cały ten czas, grzyb pożera muchę od środka, aż do momentu jej śmierci. Nie przeszkadza ona zresztą w rozprzestrzenianiu się grzyba nawet po śmierci gospodarza. Kiedy uschnięte zwłoki muchy rozpadną się, rozsiewają kolejne zarodniki, które potrafią przetrwać zimę i rozpocząć zarażanie na wiosnę.

Zarażone muchy zostały odkryte przez duńskich naukowców we wrześniu 2020 roku w miastach Jægerspris i Amager. Osobniki znaleziono zarówno w wiejskich rejonach jako i osiedlach mieszkalnych. Jørgen Eilenberg, biolog z Uniwersytetu Kopenhaskiego, który przewodził badaniom nad grzybami stwierdził ,że:

„Mapowanie nowej, nieznanej bioróżnorodności jest bardzo ważne. Jest to nowa wiedza, która może posłużyć jako podstawa dla eksperymentalnych badań nad drogami infekcji oraz wpływu bioaktywnych substancji”

Eilenberg oraz pozostali badacze podejrzewają, że grzyb produkuje substancję, która wzmacnia organizm much i pozwala im funkcjonować mimo daleko idących zniszczeń. Bazując na innych grzybach, które atakują owady, najprawdopodobniej jest to amfetamino-podobna substancja. Możliwe jest też, że grzyby tworzą substancje antybakteryjne, by utrzymać gospodarza jak najdłużej przy życiu. Badacze planują kontynuować badania nad tymi gatunkami grzybów i maja nadzieję, że ich wyniki mogą zostać potencjalnie wykorzystane w medycynie.