Czy tego chcemy czy nie, jesteśmy świadkami nadchodzącej rewolucji żywieniowej. Coraz więcej firm na świecie zaczyna interesować się rozwijaniem technologii, przeznaczonej do produkcji tzw. mięsa in vitro. To oznacza rosnącą popularność żywności laboratoryjnej a przede wszystkim drastyczny spadek cen.

Przypomnijmy, że w 2013 roku, pierwszy na świecie kotlet in vitro kosztował aż 325 tysięcy dolarów, czyli ponad 1,3 miliona złotych. Tak wysoka cena pokazuje, że proces produkcji sztucznego mięsa nie był jeszcze tak dopracowany. Z biegiem czasu, wszystko zaczęło się zmieniać.

W 2015 roku, wyprodukowanie jednego kilograma mięsa in vitro kosztowało około 90 dolarów (tj. ponad 360 złotych). W chwili obecnej, mięsne twory można opracować już za około 23 dolary za kilogram, czyli ponad 90 złotych. Koszta spadły zatem drastycznie. Już same ceny mówią nam, że w najbliższej przyszłości takie mięso z powodzeniem mogłoby znaleźć się na półkach sklepowych.

Profesor Mark Post, człowiek który jako pierwszy stworzył sztuczne mięso i sprzedał je za 325 tysięcy dolarów, ma nadzieję sprzedawać swoje twory w ciągu najbliższych 5 lat. Firmy zajmujące się produkcją laboratoryjnej żywności istnieją głównie w USA - są to Gelcor, Perfect Foods, Clara Foods i Memphis Meats. W Holandii powstała firma Mosa Meat i należy do Marka Posta, zaś w Izraelu funkcjonuje SuperMeat i zajmuje się wytwarzaniem kurzej wątróbki.

Naukowcy zaangażowani w rozwój biotechnologii potrzebnej do produkcji sztucznego mięsa przekonują, że w ten sposób radykalnie zmniejszymy emisję gazów cieplarnianych, zlikwidujemy wiele farm i obniżymy zużycie energii. Nie będziemy więcej musieli zabijać zwierząt aby zdobyć pożywienie. Oczywiście wiele osób podchodzi do tego bardzo sceptycznie. Zanim mięso z laboratorium pojawi się w sklepach potrzebna będzie wielka kampania reklamowa. W pierwszej kolejności należałoby zmienić nazwę - "sztuczne mięso", "mięso in vitro" czy "mięso z laboratorium" nie przywołuje dobrych skojarzeń.

Dawniej, gdy ludzie dopiero raczkowali w technologii komputerowej, dane były zapisywane na niewielkich dyskietkach, które w zupełności nam wystarczały. Jednak czasy zmieniły się radykalnie. Każdego dnia, ludzkość produkuje ogromne ilości danych, które zapisujemy na płytach CD/DVD, kartach pamięci lub dyskach twardych. Dzisiejszy sposób przechowywania informacji jest nieefektywny. Potrzebna jest nam jakaś rewolucja.

Wszyscy doskonale wiemy, że nic nie jest wieczne. Informacji zapisanych kilkanaście lat temu na płycie CD prawdopodobnie już nie odzyskamy. To samo tyczy się kart pamięci, twardych dysków czy pendrive'ów - wszystko się kiedyś zepsuje. Dlatego naukowcy poszukują nowego rozwiązania, które nie tylko pozwoli przechowywać dane przez dziesiątki, setki czy nawet tysiące lat, ale zapewni nam również dużą gęstość zapisu.

Jak się okazuje, tym nowym, wręcz idealnym nośnikiem danych może być kwas deoksyrybonukleinowy (DNA). Cechuje się on niesamowitą trwałością i gęstością zapisu. Informacje zapisane w DNA mogą przetrwać tysiące lat i szacuje się, że w kilku gramach tego związku chemicznego moglibyśmy zmieścić wszystkie dane, jakie ludzkość tworzy w ciągu całego roku.

Wyniki najnowszych badań, przeprowadzonych przez naukowców z Columbia University mówią same za siebie. Yaniv Erlich i Dina Zielinski wykorzystali DNA jako nośnik danych - zapisali w kwasie cały komputerowy system operacyjny, francuski film z 1895 roku, kartę podarunkową Amazon, wirus komputerowy, tzw. Przekaz Pioneera oraz artykuł Claude'a Shannona z 1948 roku pt.: "Matematyczna Teoria Komunikacji".

Dane zostały zapisane jako zera i jedynki z pomocą czterech zasad azotowych. Informacja cyfrowa, zawierająca konkretne właściwości DNA, została wysłana w pliku tekstowych do firmy Twist Bioscience, która specjalizuje się w przekształcaniu informacji cyfrowej w biologiczną. Po dwóch tygodniach prac, naukowcy otrzymali fiolkę z DNA.

Następnie badacze wykorzystali nowoczesne techniki sekwencjonowania aby ponownie odczytać dane zakodowane w DNA i osiągnęli sukces. Udało się odzyskać wszystkie pliki i nie zawierały one żadnych błędów - bez większego problemu uruchomiono film, zapisany system operacyjny oraz grę Saper.

Naukowcy, którzy brali udział w tym badaniu wykazali, że ich metoda pozwala przechować aż 215 petabajtów danych w jednym gramie DNA. Jest to z pewnością pierwszy nośnik danych o tak wielkiej gęstości zapisu. Niestety miną jeszcze lata zanim stanie się on powszechnie dostępny. Największą barierą jaką trzeba pokonać to oczywiście wysokie koszta. Naukowcy przeznaczyli 7 tysięcy dolarów na zapis w DNA dwóch megabajtów danych, oraz kolejne 2 tysiące dolarów na odczytanie informacji. Miejmy nadzieję, że w najbliższych latach koszty związane z zapisem informacji w DNA spadną na tyle abyśmy mogli powoli wprowadzać nową technologię w życie.

Nikt nie jest idealny. Nie można tego powiedzieć ani o człowieku, ani o maszynach. Jeśli ludzie obawiają się, że zabójcze roboty będą chciały w przyszłości zapanować nad światem, prawdopodobnie pozostaną nam dwa rozwiązania - uciec na Antarktydę, albo mieć nadzieję, że roboty swoją nieudolnością same się wykończą.

Bez względu na to czy naukowcy zbudują robota humanoidalnego, robota dwu-, trzy- lub czteronożnego czy też maszynę poruszającą się na kółkach, każdy z nich będzie posiadał jedną wadę - nieumiejętność poruszania się po lodzie. W tej kwestii ludzie faktycznie górują. Nawet gdyby założyć maszynie łyżwy, ta kupa złomu i tak się przewróci.

Większość dzisiejszych robotów ma spore problemy z zachowaniem równowagi i nie potrafi przemieszczać się po kamieniach, śniegu czy piasku. Lód to dla nich prawdziwe wyzwanie i tak naprawdę to robot prędzej powybija swoje sztuczne zęby, niż nauczy się prawidłowo po nim chodzić.

Jeśli kiedykolwiek nastąpi bunt maszyn, Antarktyda powinna być dla ludzi najbezpieczniejszym miejscem. Ewentualnie może to być Syberia - ważne, żeby było dużo śniegu i lodu. W okresie zimowym, roboty bojowe nie zdołałyby przejąć kontroli nawet nad Polską. Lód i dziurawe jezdnie spisywałyby się wręcz idealnie przeciwko najeźdźcy.

Wielokrotnie mieliśmy okazję przekonać się, że sztuczna inteligencja jest naprawdę dobra w grach wideo, a po odpowiednim treningu nawet lepsza od człowieka. Należąca do Google firma DeepMind postanowiła sprawdzić jak agresywna i skłonna do współpracy może być SI.

Specjaliści opracowali dwie gry wideo. Pierwsza z nich zmuszała dwóch graczy sterowanych przez sztuczną inteligencję do współpracy. Gra polegała na prześladowaniu ofiary i zorganizowania ataku. Gracz mógł oczywiście atakować samodzielnie, lecz w wyniku współpracy, oboje otrzymywali dodatkowe punkty. Jak można zauważyć poniżej, jeden z graczy po zbliżeniu się do ofiary zazwyczaj czeka na nadejście swojego kolegi. To pokazuje, że SI potrafi kooperować dla osiągnięcia lepszego rezultatu. Liczba samotnych ataków drastycznie spadła, gdy zwiększono liczbę przyznawanych punktów za współpracę.

Druga gra opierała się na zupełnie innych zasadach. Na samym początku rozgrywki, na środku mapy znajdowała się garść jabłek (zielone kwadraty) a kolejny owoc pojawiał się po krótkim odstępie czasowym. Gracze sterowani przez sztuczną inteligencję mieli tym razem rywalizować między sobą i uzbierać możliwie jak największą liczbę jabłek. Żeby było jeszcze ciekawiej, "uczestnicy zabawy" otrzymali do swojej dyspozycji broń i posiadali nieograniczoną liczbę amunicji. Trafiony przeciwnik przez krótką chwilę znika z mapy i nie może zbierać jabłek.

Jak można się już domyślić, boty regularnie strzały do siebie i w pośpiechu zbierały jabłka. Przyglądając się tej rywalizacji można dojść do wniosku, że gracze bardziej skupiali się na strzelaniu, niż na zbieraniu owoców. Gdy jabłek było więcej, między nimi zapanował pokój ale tylko na krótką chwilę, zaś gdy towar był trudno dostępny, SI stała się agresywna - tak przynajmniej widzimy to my, ludzie.

Zacznijmy od tego, że sztuczna inteligencja nie odczuwa żadnych emocji. Po prostu wykonuje zadania, które zostały jej polecone. Powyższy przykład pokazuje, że SI, w pewnych warunkach, potrafi wyeliminować swojego oponenta aby przetrwać lub odnieść zwycięstwo. Trzeba jednak przyznać, że sztuczna inteligencja w razie konfliktu ludzi z maszynami i tak byłaby bardziej "humanitarna" od człowieka.