Zaskakujące odkrycie na dnie Pacyfiku - nieznane wcześniej zjawisko geologiczne zmienia naszą wiedzę o uskokach oceanicznych

Amerykańscy naukowcy dokonali przełomowego odkrycia geologicznego, które może zrewolucjonizować nasze rozumienie procesów zachodzących w głębinach oceanicznych. Zespół badaczy z Woods Hole Oceanographic Institution oraz współpracujących instytucji naukowych odkrył nieoczekiwaną anomalię na uskoku Gofar znajdującym się na Oceanie Spokojnym. Wyniki tych fascynujących badań zostały właśnie opublikowane w prestiżowym czasopiśmie naukowym Science Advances.

Używając zaawansowanych pomiarów elektromagnetycznych, naukowcy wykryli coś, czego zupełnie się nie spodziewali - silnie przewodzące "plamy" występujące wyłącznie po jednej stronie uskoku geologicznego. Po szczegółowej analizie okazało się, że te anomalie wskazują na obecność znacznych nagromadzeń niezwykle stężonej solanki, ukrytej głęboko pod dnem oceanicznym. Co jeszcze bardziej interesujące, badacze uważają, że te nietypowe formacje powstały najprawdopodobniej w wyniku utajonej aktywności magmowej w regionie, który dotychczas nie był uznawany za wulkanicznie aktywny.

Jak podkreśliła główna autorka badania, Christine Chesley, odkrycie to przeczyło ich oczekiwaniom. Uskoki te są zazwyczaj uważane za proste struktury, jednak w tym przypadku zaobserwowano znacznie bardziej złożone procesy geologiczne.

Na podstawie zebranych danych naukowcy opracowali hipotezę wyjaśniającą to niezwykłe zjawisko. Sugerują, że po jednej stronie uskoku Gofar znajduje się ukryte źródło ciepła, najprawdopodobniej komora magmowa, której obecności nikt wcześniej się tam nie spodziewał. To źródło intensywnie podgrzewa przenikającą w głąb ziemi wodę morską, powodując jej transformację w wysoce stężoną solankę. Ta niezwykle słona ciecz następnie gromadzi się pod dnem oceanicznym, tworząc charakterystyczne "kieszenie przewodzące", które zostały wykryte podczas badań.

Odkrycie to ma ogromne znaczenie dla nauk o Ziemi, ponieważ zmienia sposób, w jaki geolodzy postrzegają pewne typy uskoków oceanicznych. Struktury takie jak uskok Gofar były dotychczas uważane za stosunkowo nieaktywne pod względem procesów hydrotermicznych i magmowych. Obecność stężonych solanek, a potencjalnie także magmy, sugeruje, że dotychczasowe modele geologiczne dotyczące tych formacji mogą wymagać znaczącej rewizji.

Uskok Gofar należy do kategorii uskoków transformacyjnych, które łączą segmenty grzbietów śródoceanicznych. W przeciwieństwie do samych grzbietów, gdzie aktywność magmowa jest dobrze udokumentowana i oczekiwana, uskoki transformacyjne były uważane głównie za strefy przesuwcze, w których płyty tektoniczne ślizgają się względem siebie, bez znaczącej aktywności magmowej czy hydrotermalnej.

Naukowcy planują teraz zbadać dokładny związek między uskokiem Gofar a pobliskim grzbietem śródoceanicznym, aby lepiej zrozumieć skalę i znaczenie odkrytego zjawiska. Istnieje możliwość, że podobne procesy zachodzą również w innych rejonach dna oceanicznego, co mogłoby prowadzić do fundamentalnych zmian w naszym rozumieniu dynamiki płyt tektonicznych i procesów geologicznych zachodzących pod powierzchnią oceanów.