Wrony rozumieją geometrię i myślą bardzo podobnie do ludzi

Najświeższe wyniki badań zespołu Uniwersytetu w Tybindze pokazują, że kruki czarne (Corvus corone) potrafią intuicyjnie rozpoznawać regularność figur geometrycznych, co do tej pory uważano za umiejętność zarezerwowaną dla ludzi. 

Dwóm samcom wrony wystarczyło krótkie wprowadzenie do komputerowej „gry”, w której trzeba było wskazać intruz-kształt różniący się od pozostałych pięciu. Gdy w zestawach pojawiły się wyłącznie czworokąty, ptaki bez dalszego szkolenia prawidłowo wybierały ten o odmiennych cechach – najtrafniej, gdy kontrast dotyczył wyraźnych kątów prostych, równoległych boków i osi symetrii.

Publikacja w „Science Advances” z 11 kwietnia 2025 r. opisuje, że skuteczność obu ptaków wielokrotnie przewyższała statystyczny przypadek, a ich wyniki pogarszały się wraz ze spadkiem regularności figur: od idealnego kwadratu, przez romb i izosceles trapez, po nieregularny czworokąt. Autorzy – Philipp Schmidbauer, Madita Hahn i prof. Andreas Nieder – podkreślają, że efekt pojawił się od pierwszych prób, czyli nie wymagał uczenia asocjacyjnego, a więc ma charakter wrodzony.

„Twierdzenie, że tylko ludzie wykrywają regularność geometryczną, zostało właśnie obalone” – stwierdził prof. Nieder w rozmowie z amerykańskim radiem NPR, dodając, że odkrycie otwiera nowe pole badań nad „zwierzęcą matematyką”.

Komentatorzy zwracają uwagę, że zdolność ta może być adaptacją służącą nawigacji i szybkiemu rozpoznawaniu wzorców w środowisku. W praktyce pomaga ptakom oceniać stabilność gałęzi, regularność struktur w krajobrazie czy kształty potencjalnego pożywienia. 

Skoro wrony potrafią operować pojęciem regularności bez formalnej edukacji, sugeruje to, iż elementarna „geometria” powstała głęboko w drzewie rodowym kręgowców, niezależnie od rozwoju kultury i języka.

Odkrycie z Tybingi rozszerza długą listę imponujących zdolności poznawczych korwidów – od liczenia, przez używanie narzędzi, po rozumienie struktury zagnieżdżonej – i pokazuje, że złożone mechanizmy myślenia mogą ewoluować równolegle w bardzo odległych liniach zwierząt. To z kolei zmusza badaczy do ponownej oceny, jak definiujemy inteligencję i jakie testy stosujemy, by mierzyć ją poza gatunkiem ludzkim.