Na jaką maksymalną wysokość mogą wzbić się ptaki? Okazuje się, że niektóre gatunki potrafią osiągać zawrotne pułapy, dorównujące wysokości lotu samolotów. Oto kilka zaskakujących faktów na temat rekordów wysokości wśród skrzydlatych mieszkańców naszej planety.

W 1973 roku doszło do niecodziennego zdarzenia - samolot lecący nad Wybrzeżem Kości Słoniowej nieoczekiwanie zderzył się z przelatującym ptak. Na wysokości ponad 11 300 metrów piloci zauważyli, że jeden z silników został uszkodzony. Po dokładniejszych oględzinach okazało się, że samolot zestrzelił sępa afrykańskiego (Gyps rueppellii), zwanego też sępem Rüppella.

Pomimo niebezpiecznego zderzenia, samolotowi udało się bezpiecznie wylądować. Niestety, dla sępa afrykańskiego kolizja zakończyła się tragicznie - z ptaka pozostały jedynie nieliczne pióra. Dzięki nim naukowcy mogli z całą pewnością zidentyfikować gatunek rekordzisty wysokości lotu.

Sępy afrykańskie to duże ptaki drapieżne, żywiące się padliną. Dorastają do 85 cm długości i ważą do 5 kg. Potrafią rozpiąć skrzydła na rozpiętość sięgającą 2 metrów. Mimo imponujących rozmiarów, są to typowi padlinożercy, nieagresywne w stosunku do ludzi i innych zwierząt. 

Niestety, populacja tych niezwykłych ptaków jest zagrożona. Sępy afrykańskie cierpią z powodu utraty naturalnych siedlisk, braku pokarmu oraz zatruć spowodowanych stosowaniem pestycydów i leków weterynaryjnych. Naukowcy szacują, że na całym świecie żyje jedynie około 22 000 osobników tego gatunku.

Choć sęp afrykański jest absolutnym rekordzistą, to nie jest jedynym pierzastym mieszkańcem nieba, który potrafi wzbić się na zawrotne wysokości. Badania wykazały, że również żurawie szare (Grus grus) potrafią lecieć na pułapie dochodzącym do 10 000 metrów n.p.m. Natomiast gęsi pręgowane (Anser indicus) były obserwowane na wysokości sięgającej 7300 metrów.

Naukowcy podkreślają jednak, że tego typu wznoszenie się na ekstremalnie wysokie pułapy jest raczej wyjątkowe i krótkotrwałe. Ptaki nie są w stanie długo przebywać w warunkach ekstremalnie niskiego stężenia tlenu, panujących na takich wysokościach. Dlatego też rekordy wysokości lotu należy traktować jako odosobnione przypadki, a nie codzienną normę w życiu skrzydlatych mieszkańców naszej planety.