Jak starożytne pterozaury stały się największymi latającymi kręgowcami na Ziemi

Brytyjscy paleontolodzy z Uniwersytetu w Leicester dokonali przełomowego odkrycia na temat ewolucji starożytnych pterozaurów. Opublikowane w czasopiśmie naukowym Current Biology badanie rzuca nowe światło na to, w jaki sposób te imponujące latające gady ewoluowały z małych mieszkańców drzew w największe latające kręgowce, jakie kiedykolwiek istniały na Ziemi.

Zespół naukowców przeanalizował kończyny przednie i tylne pterozaurów z całego świata, obserwując znaczną różnorodność, podobną do tej, którą widzimy u współczesnych ptaków. Okazało się, że wczesne pterozaury były przystosowane do życia na drzewach, z kończynami przypominającymi te u dzięciołów i wspinających się jaszczurek. Takie nadrzewne siedlisko ograniczało jednak rozmiary tych stworzeń.

Kluczowa zmiana nastąpiła jednak w okresie środkowojurajskim, kiedy to kończyny górne i dolne pterozaurów zaczęły przypominać te u zwierząt lądowych. Przystosowanie do poruszania się po ziemi otworzyło przed pterozaurami nowe ekologiczne nisze i zapewniło im bardziej zróżnicowane możliwości żerowania. Ponieważ stworzenia te nie musiały już wspinać się na drzewa, niektóre z nich osiągnęły gigantyczne rozmiary, z rozpiętością skrzydeł sięgającą nawet 10 metrów.

Naukowcy zauważyli, że pterozaury były w stanie skutecznie konkurować z innymi mieszkańcami lądu, wykorzystując zarówno zdolność chodzenia, jak i latania. Ta unikalna kombinacja cech pozwoliła im na ekspansję i zajęcie kluczowej pozycji w ekosystemach tamtych czasów.

Odkrycie to rzuca nowe światło na złożony proces ewolucyjny, który doprowadził do powstania tych imponujących latających gadów. Badanie to nie tylko pogłębia naszą wiedzę na temat prehistorycznej fauny, ale także dostarcza cennych informacji na temat mechanizmów stojących za ewolucją gigantycznych rozmiarów u kręgowców.