Według modeli klimatycznych, nasza planeta może w przyszłości drastycznie się zmienić i będzie przypominać obecną Wenus. Jest to jednak dość odległa perspektywa a wyparowanie ziemskich oceanów zostanie spowodowane zwiększoną jasnością Słońca, a nie zmianami klimatycznymi.

Naukowcy dotychczas przewidywali, że powierzchnia Ziemi wciąż będzie się nagrzewać ze względu na zwiększającą się jasność naszej gwiazdy. Efekty zmian klimatycznych mogą być widoczne w ciągu dekad, natomiast w przypadku Słońca jest to możliwe na przestrzeni milionów lat. Jasność naszej gwiazdy, jak szacują naukowcy, stale wzrasta od samego początku jej narodzin, tj. od 4.5 miliarda lat a co miliard lat jej jasność wzrastała o około 7%.

Im większa jasność Słońca, tym więcej wody wyparuje z ziemskich oceanów a para wodna jako gaz cieplarniany będzie nagrzewać powierzchnię Ziemi, co z kolei będzie prowadzić do jeszcze większego parowania. Cykl ten będzie trwał tak długo aż dojdzie do punktu krytycznego. Uczeni podejrzewają, że właśnie taka sytuacja miała miejsce w przeszłości na planecie Wenus i doprowadziła ją do obecnego stanu.

Co więcej, w ciągu następnych 4 miliardów lat jasność Słońca może wzrosnąć o 60% a według najgorszych prognoz, Ziemia będzie przypominać obecną planetę Merkury. Obecnie naukowcy starają się oszacować kiedy nastąpi punkt krytyczny globalnego ocieplenia. Najnowszy trójwymiarowy model klimatyczny, opracowany przez naukowców z Laboratoire de Météorologie Dynamique w Instytucie Pierre-Simon Laplace z Francji zakłada, że do punktu krytycznego dojdzie za około miliard lat, gdy jasność Słońca osiągnie znacznie wyższy próg niż dotychczas przewidywano a temperatura powierzchni Ziemi osiągnie 70 stopni Celsjusza.

Uczeni którzy opracowali ten model twierdzą, że nasza planeta może znaleźć się o 5% bliżej Słońca niż obecnie i mimo tego nie straci całej swojej wody. Należy jednak pamiętać, że modele klimatyczne nie są aż tak dokładne i nie należy brać ich dosłownie. Za przykład można podać inne modele, według których punkt krytyczny na Ziemi zostanie osiągnięty już za 150 milionów lat. Mimo wszystko jest to bardzo odległa perspektywa i każdy inny przyszły model może wskazywać inną datę, gdyż uczeni zwyczajnie nie znają wszystkich zmiennych.

Fizycy z Fermi National Accelerator Laboratory postawili sobie za zadanie udowodnienie, czy wszechświat, który obserwujemy przez teleskopy, naprawdę istnieje, czy też jest to tylko dwuwymiarowa projekcja. Nowa teoria, którą badają obecnie naukowcy, dotyczy wszystkich aspektów rzeczywistości i kwestionuje nią samą jako coś co w istocie nie istnieje i jest tylko symulacją.

Pozornie istnienie naszego trójwymiarowego świata nie jest przedmiotem kontrowersji, a nasze zmysły dostarczają konkretnych informacji, które uważamy za oczywiste. Jednak to co wydaje się tak bardzo namacalne jest de facto mirażem powstającym na bieżąco.

Naukowcy argumentują, że informacje o wszystkim w naszym obserwowalnym wszechświecie można w rzeczywistości zakodować w maleńkich dwuwymiarowych pakietach informacji, podobnych do pikseli na ekranie, znacznie mniejszych niż pojedynczy atom. Przyznają tym samym, że istnieje możliwość, że żyjemy w jakiejś dziwnej projekcji 2D.

W pobliżu Chicago zbudowano podziemny obiekt, aby przetestować tę teorię. Dwa interferometry wysyłają wiązkę lasera o mocy jednego kilowata, która odbija się i rekombinuje. Naukowcy mierzą to, co nazywają „fluktuacją holograficzną” czasoprzestrzeni. Jeśli ich wyniki potwierdzą tę teorię, podstawy rzeczywistości zostaną zachwiane, a wszystko, co wiemy o wszechświecie, w jednym momen cie zostanie zakwestionowane. Innymi słowy eksperci chcą się dowiedzieć, czy czasoprzestrzeń jest układem kwantowym, tak jak materia.

Teoria kwantowa sugeruje, że niemożliwe jest poznanie zarówno dokładnej lokalizacji, jak i dokładnej prędkości cząstek subatomowych. Gdyby przestrzeń składała się z dwuwymiarowych bitów z ograniczonymi informacjami o dokładnym położeniu obiektów, to sama przestrzeń podlegałaby tej samej teorii niepewności. W ten sam sposób, w jaki materia nadal się kołysze (jak fale kwantowe), nawet po schłodzeniu do zera absolutnego, ta zdigitalizowana przestrzeń powinna mieć wbudowane wibracje nawet w jej najniższym stanie energetycznym.

Zasadniczo eksperyment bada ograniczenia zdolności wszechświata do przechowywania informacji. Jeśli istnieje określona liczba bitów, które wskazują, gdzie coś jest, ostatecznie niemożliwe staje się znalezienie bardziej szczegółowych informacji o ich lokalizacji. Instrumentem testującym te granice jest właśnie holometr Fermilab, czyli interferometr holograficzny, najbardziej czułe urządzenie, jakie kiedykolwiek stworzono do pomiaru drgań kwantowych samej przestrzeni.

Naukowcy ustalili, że zwierzęta lądowe rozróżniają więcej kolorów niż zwierzęta przystosowane do wody. Opisano to w nowym badaniem, opublikowanym 6 czerwca przez Phys.org.

Zbierając dane dotyczące wzroku od setek kręgowców i bezkręgowców, biolodzy z University of Arkansas ustalili, że zwierzęta przystosowane do lądu są w stanie widzieć więcej kolorów niż zwierzęta przystosowane do wody.

Jednak według naukowców historia ewolucyjna - przede wszystkim różnica między kręgowcami a bezkręgowcami - znacząco wpływa na to, jakie kolory widzi dany gatunek. Bezkręgowce widzą więcej krótkich fal świetlnych w porównaniu z kręgowcami.

Zdolność zwierzęcia do rozpoznawania informacji wizualnych zależy od długości fali i natężenia światła w danym środowisku. Ilość i wrażliwość na długość fali rodziny białek siatkówkowych zwanych opsynami określa widmo światła widzianego przez zwierzę, od ultrafioletu do dalekiej czerwieni.

Jednak bezkręgowce i kręgowce wykorzystują różne filogenetycznie opsyny w swoich siatkówkach, a naukowcy nie ustalili, czy te różne opsyny wpływają na to, co zwierzęta widzą i jak przystosowują się do światła.

Naukowcy porównali dane dotyczące widzenia 446 gatunków zwierząt należących do czterech typów. Jeden z tych typów zawierał kręgowce. Pozostałe typy zawierały bezkręgowce, takie jak owady, kalmary i meduzy.

Badanie wykazało, że chociaż zwierzęta przystosowują się do środowiska, ich zdolność do adaptacji może być ograniczona fizjologicznie. Chociaż kręgowce i bezkręgowce generalnie używają tego samego typu komórek do widzenia, budują te komórki inaczej. Ta różnica fizjologiczna może wyjaśniać, dlaczego bezkręgowce lepiej widzą światło o krótkich falach, nawet jeśli środowisko predysponuje kręgowce do widzenia również światła o krótkich falach.

Różnica może wynikać ze stochastycznych mutacji genetycznych występujących u kręgowców, które mogą ograniczać zasięg światła w ich wzroku - twierdzą naukowcy.