Według profesor Jenny Graves z Australii świat może pozostać bez mężczyzn. Najprawdopodobniej wizja z filmu Seksmisja wypełni się w ciągu następnych pięciu milionów lat. Pani profesor stwierdziła, że po przeanalizowaniu cech męskiego chromosomu płciowego, zwanego chromosomem Y, wiele wskazuje, że jest on słabszy i bardziej kruchy niż sądzono.

Jakikolwiek negatywny wpływ na pulę genetyczną mężczyzn może mieć negatywny wpływ na istnienie samców gatunku homo sapiens. U kobiet chromosom X posiada przynajmniej tysiąc zdrowych genów. Kiedyś mężczyźni mieli ich tyle samo, ale po tysiącach lat ludzkiej egzystencji na Ziemi, zdrowe geny Y zaczęły się redukować i teraz pozostało ich mniej niż sto.

Jednocześnie zauważalnie maleje wskaźnik urodzeń chłopców, a liczba dziewczynek stale wzrasta. Jednak proces ten zachodzi na tyle powoli, że ostateczna degeneracja chromosomu Y nastąpi dopiero za około 5 milionów lat. Poza tym profesor Graves sugeruje, że znane są takie przypadki w naturze, gdy inny chromosom przejmuje rolę tego brakującego, ale doprowadziłoby to do powstania zupełnie nowego gatunku człowieka.

Mikrobiolodzy rozwiązali jeden z wieloletnich problemów piwowarstwa - uodparniania smaku piwa na wysokie ciśnienie podczas warzenia. W tym celu musieli zagłębić się w DNA drożdży piwnych i edytować kod związany z nasyceniem smaku.

Biolodzy z Katolickiego Uniwersytetu w Leuven (Belgia) stworzyli „plaster genetyczny” dla drożdży piwnych, który pozwala warzyć piwo pod wysokim ciśnieniem bez utraty smaku. Po edycji genomu za pomocą technologii CRISPR/Cas9 drożdże wytwarzały średnio o 145% więcej aromatycznych estrów podczas gotowania pod ciśnieniem, donoszą naukowcy w czasopiśmie Applied and Environmental Microbiology.

Dawniej piwo warzono w otwartych, poziomych pojemnikach, ale wraz ze wzrostem konsumpcji piwowarzy przenieśli się na duże, zamknięte naczynia. Łatwiej je napełniać, opróżniać i czyścić, a szczelne pojemniki nie dopuszczają do piwa drobnoustrojów i zanieczyszczeń, niszcząc je. Drożdże nie lubią obcych zanieczyszczeń podczas procesu fermentacji.

Jednak duże zamknięte naczynia również nie są idealne do warzenia piwa. W takich naczyniach ciśnienie stale wzrasta, co wpływa na fermentację i pogarsza smak napoju. Nadmierne ciśnienie zmniejsza wytwarzanie octanu izoamylu, estru, który nadaje zapach i smak banana (lub gruszki). Co dziwne, to właśnie ten owocowy składnik sprawia, że ​​ogólny smak piwa jest tak charakterystyczny i pełny. I jest bardzo wrażliwy na ciśnienie: już po 0,5 bara (połowa ciśnienia atmosferycznego) produkcja octanu izoamylu spada wykładniczo, a przy 2,7 ​​bara zatrzymuje się całkowicie.

W dużych zbiornikach przemysłowych sama ciecz wytwarza ciśnienie hydrostatyczne do 1,8 bara. Same drożdże podczas fermentacji uwalniają nie tylko alkohol, ale także dwutlenek węgla, co zwiększa ciśnienie. Gaz ten jest głęboko rozpuszczony w cieczy i nie można go szybko usunąć. Ogólnie rzecz biorąc, prawie nie można całkowicie pozbyć się wzrostu ciśnienia podczas warzenia piwa. Nie trzeba, bo nadciśnienie może się przydać: na przykład hamuje powstawanie alkoholi fuzlowych i estrów octanowych, co jest dobre dla jakości piwa. Dlatego warto zadbać o to, aby smak piwa był odporny na wysokie ciśnienie warzenia.

Naukowcy próbowali dowiedzieć się, które geny w drożdżach piwnych odpowiadają za produkcję octanu izoamylu podczas fermentacji. Okazało się, że wytwarzanie „owocowego smaku” można regulować pojedynczym „przełącznikiem” – mutacją w genie MDS3. Korzystając z technologii CRISPR/Cas9, biolodzy dokonali edycji genomu 423 szczepów drożdży piwnych Saccharomyces cerevisiae, nadając im zdolność do aktywnego wytwarzania octanu izoamylu pod nadmiernym ciśnieniem.

Schemat aparatury laboratoryjnej do warzenia piwa od belgijskich naukowców 

Aby przetestować wynik, biolodzy wykorzystali domowy aparat do warzenia piwa, podobny w charakterystyce do dużych przemysłowych zakładów piwowarskich. Zgodnie z oczekiwaniami, genetycznie zmodyfikowane drożdże stały się mniej wrażliwe na ciśnienie CO2. Nawet przy 1,65-1,8 bara produkcja octanu izoamylu minimalnie spadła, a średnio jego produkcja przy nadciśnieniu wzrosła o 145% w stosunku do konwencjonalnych drożdży. Naukowcy są pewni, że ich metoda zainteresuje piwowarów i szybko podbije rynek, ponieważ pozwala produkować ogromne ilości piwa o głębokim i bogatym smaku.

Przypadkowe odkrycie niezbadanego rdzenia złóż antarktycznych pozwoliło naukowcom z University of Otago zmienić nasze rozumienie częstotliwości występowania epok lodowcowych na Antarktydzie.

Główny autor badania, dr Christian Ochnaiser z Wydziału Geologii, mówi, że wydaje się, że występowały one znacznie częściej niż wcześniej sądzono.

„Przed tymi badaniami było powszechnie wiadomo, że w ciągu ostatnich milionów lat globalna objętość lodu, w tym pokrywy lodowe Antarktydy, rozszerzała się i cofała co 100 000 lat. „Jednak to badanie pokazuje, że w rzeczywistości rozszerzały się i cofały znacznie częściej – co 41 000 lat – aż do co najmniej 400 000 lat temu”

Badanie, opublikowane w czasopiśmie Nature Geosciences, zostało przeprowadzone po tym, jak dr Ochnaiser pobrał próbki rdzeni osadów z Morza Rossa w ramach innego projektu, którego celem była rekonstrukcja cofania się szelfu lodowego Rossa po ostatniej epoce lodowcowej.

6,2-metrowy rdzeń został wydobyty w 2003 roku i zarchiwizowany w USA, ale nie był dalej badany. Naukowcy wybrali go, ponieważ spodziewali się, że rdzeń zawiera zapis obejmujący ostatnie 10 000 lat. Przeprowadzono analizę paleomagnetyczną rdzenia, która rekonstruuje zmiany w ziemskim polu magnetycznym, i znaleziono magnetyczne odwrócenie wskazujące, że jądro było znacznie starsze i miało zapis obejmujący ponad 1 milion lat.

Dane dotyczące minerałów sedymentacyjnych i magnetycznych pozwoliły dr Ochnaiserowi zrekonstruować rozmiar szelfu lodowego Rossa i pokrywy lodowej Zachodniej Antarktydy, która go zasila. Góry lodowe, które tworzą się na szelfie lodowym, mają osad i skały przyczepione do spodu. Kiedy góry lodowe się odrywają, unoszą się do morza i zrzucają skały i osady, gdy się topią. Te skały i osady mogą również pochodzić bezpośrednio z szelfu lodowego. jeśli lód znajdował się powyżej punktu pobierania rdzenia. Dowiadując się, ile tych szczątków znajduje się w rdzeniu w czasie, możemy zbudować obraz zmiany rozmiaru pokrywy lodowej.

Wcześniejsze zrozumienie częstotliwości epok lodowcowych opierało się na założeniach i niekompletnych zbiorach danych, ale wiedza o nich jest ważna, ponieważ świat stoi w obliczu zmian klimatu. Pokrywy lodowe Antarktydy mają potencjał do znacznego podniesienia poziomu mórz w nadchodzących stuleciach. Rekonstrukcje paleoklimatyczne mogą dać nam wskazówki dotyczące tego, jak pokrywy lodowe mogą zachowywać się wraz ze wzrostem poziomu CO2 w atmosferze.

Planetolodzy odkryli w próbkach skał z asteroidy Ryugu pierwszy dowód na to, że około 32-33% ziemskich zasobów cynku i miedzi zostało dostarczonych na powierzchnię Ziemi przez węglowe chondryty, planetoidy z odległych podejść Układu Słonecznego. Odkrycia naukowców zostały opublikowane w artykule w czasopiśmie Nature Astronomy.

Proporcje izotopów cynku i miedzi w próbkach skał z asteroidy Ryugu pokazują, że prawie wszystkie rezerwy tych metali pojawiły się na powierzchni Ziemi w wyniku zderzeń małych ciał niebieskich. Podobnie jak sam Ryugu, jedna trzecia z nich była węglowa chondryty z odległych krańców Układu Słonecznego, a pozostałe 67% rezerw miedzi i cynku zostało dostarczone na Ziemię przez inne typy asteroid chondrytowych.

Pierwsze próbki skał i gleby z asteroidy Ryugu zostały dostarczone na Ziemię pod koniec 2020 roku przez japońską sondę Hayabusa-2. Został wystrzelony w kosmos na początku grudnia 2014 roku w celu zbadania, zebrania i dostarczenia próbek pierwotnej materii Układu Słonecznego. Z powodzeniem zrealizował to zadanie w lutym 2019 roku. Zgodnie z zamierzeniami organizatorów misji, badanie skał Ryugu przybliży ludzkość do zrozumienia, jak powstało nasze luminarz, Ziemia i wszystkie inne światy.

Zespół planetologów kierowany przez Seiichiro Watanabe, dyrektora naukowego misji Hayabusa-2, wykorzystał te próbki skał do rozwikłania historii powstawania ziemskich rezerw miedzi i cynku. Jak zauważają naukowcy, oba te metale są przedmiotem zainteresowania astronomów, ponieważ ich związki łatwo uciekają w przestrzeń kosmiczną podczas formowania się planet, dzięki czemu można je wykorzystać do badania historii powstania Ziemi i innych światów Układu Słonecznego.

Kierując się podobnymi pomysłami, naukowcy zmierzyli frakcje izotopów cynku i miedzi w czterech próbkach skał Hayabusa-2, po czym porównali te pomiary z podobnymi danymi dla różnych skał ziemskich, a także dla sześciu meteorytów, które spadły na Ziemię. dziesięciolecia. Niektóre z nich, jak asteroida Ryugu, powstały na dalekich podejściach do Układu Słonecznego, podczas gdy inne powstały w jego bliskich regionach.

Naukowcy odkryli, że wszystkie próbki skał Ryugu zawierały stosunkowo duże ilości ciężkich atomów cynku-66, podczas gdy stężenia ciężkich izotopów miedzi były w nich zbliżone do ziemskich skał krzemianowych. Ogólnie próbki z asteroidy okazały się pod tym względem bardzo zbliżone do meteorytu Ales, który należy do rzadkiego typu akordytów węglowych, niezwykle bogatych w wodę, związki organiczne i różne substancje lotne.

Korzystając z wyników tych pomiarów, planetolodzy obliczyli udział Ryugu i podobnych asteroid z obrzeży Układu Słonecznego w ogólnych rezerwach skał ziemskich, a w szczególności miedzi i cynku. Według japońskich ekspertów te ciała niebieskie stanowią około 5-6% całkowitej masy Ziemi, a także około 32-33% ziemskich rezerw miedzi i cynku.

Sugeruje to, że małe ciała niebieskie z zimnych peryferyjnych regionów Układu Słonecznego odegrały ważną rolę w uzupełnianiu jego rezerw substancji lotnych, w tym cząsteczek organicznych i wody, niezbędnych do powstania życia. Trzeba to brać pod uwagę zarówno przy analizie starożytnej historii Ziemi, jak i przy poszukiwaniu ewentualnych kandydatów do roli jej "bliźniaków" poza Układem Słonecznym.