Fizycy właśnie wykonali zaskakujący krok w kierunku urządzeń kwantowych, które będą wydawać się czymś z dziedziny zaliczanej do fantastyki naukowej. Po raz pierwszy wyizolowane grupy cząstek, które zachowują się jak dziwne stany materii znane jako kryształy czasu, zostały połączone w jeden ewoluujący system, który może okazać się niezwykle przydatny w obliczeniach kwantowych.

 

Po pierwszym zaobserwowaniu interakcji między dwoma kryształami czasu opisanej w artykule sprzed dwóch lat, jest to kolejny krok w kierunku potencjalnego wykorzystania kryształów czasu do celów praktycznych, takich jak kwantowe przetwarzanie informacji. Kryształy czasu, oficjalnie odkryte i potwierdzone zaledwie kilka lat temu, w 2016 roku, były kiedyś uważane za fizycznie niemożliwe. Są fazą materii, bardzo podobną do zwykłych kryształów, ale z jedną dodatkową, szczególną i bardzo specyficzną właściwością.

 

W zwykłych kryształach atomy są ułożone w nieruchomą trójwymiarową strukturę sieciową, podobną do sieci atomowej diamentu lub kwarcu. Te powtarzające się siatki mogą różnić się konfiguracją, ale każdy ruch, jaki wykazują, jest spowodowany wyłącznie czynnikami zewnętrznymi. W czasie kryształy, atomy zachowują się nieco inaczej. Pokazują wzorce ruchu w czasie, których nie da się tak łatwo wytłumaczyć wpływami zewnętrznymi. Te oscylacje – zwane „tykami” – mają stałą i określoną częstotliwość.

 

Teoretycznie kryształy czasu tykają w najniższym możliwym stanie energetycznym – znanym jako stan podstawowy – i dlatego są stabilne i spójne przez długi czas. Jeśli więc struktura zwykłych kryształów powtarza się w przestrzeni, to w czasie kryształy powtarzają się w przestrzeni i czasie, demonstrując w ten sposób maszynę perpetuum mobile stanu podstawowego.

 

Wszyscy wiedzą, że perpetuum mobile są niemożliwe jednak w fizyce kwantowej ciągły ruch jest możliwy. Przekradając się przez tę lukę, możemy tworzyć kryształy czasu. Kryształy czasu, nad którymi pracuje zespół, składają się z quasi-cząstek zwanych magnonami. Magnony nie są prawdziwymi cząstkami, ale zbiorowym wzbudzeniem spinów elektronów, jak fala rozchodząca się w sieci spinów.

 

Magnony powstają, gdy hel-3 – stabilny izotop helu z dwoma protonami i jednym neutronem – schładza się do jednej dziesięciotysięcznej stopnia od zera absolutnego. W tym przypadku powstaje tak zwana faza B cieczy nadciekłej - ciecz o zerowej lepkości i niskim ciśnieniu. W tym środowisku kryształy czasu tworzą się jako przestrzennie oddzielne kondensaty Bosego-Einsteina, z których każdy składa się z bilionów quasi-cząstek magnonów.

 

Kondensat Bosego-Einsteina powstaje z bozonów schłodzonych tylko ułamek powyżej zera bezwzględnego (ale nie do zera bezwzględnego, przy którym atomy przestają się poruszać). Powoduje to, że schodzą do najniższego stanu energetycznego, poruszają się niezwykle wolno i zbliżają się na tyle blisko, aby nakładały się na siebie, tworząc chmurę atomów o wysokiej gęstości, która działa jak pojedynczy „superatom” lub fala materii.

 

Kiedy pozwolono, aby dwa kryształy czasu zetknęły się ze sobą, wymieniły się magnonami. Ta wymiana wpłynęła na fluktuacje każdego z kryształów czasu, tworząc pojedynczy system z możliwością funkcjonowania w dwóch dyskretnych stanach. W fizyce kwantowej obiekty, które mogą mieć więcej niż jeden stan, istnieją w mieszaninie tych stanów, dopóki nie zostaną określone przez precyzyjny pomiar. Zatem posiadanie kryształu czasu, który działa w dwóch stanach, zapewnia bogaty wybór jako podstawę technologii kwantowych.

 

Kryształy czasu wciąż nie są używane jako kubity, ponieważ najpierw trzeba rozwiązać znaczną liczbę problemów. Ale szczegóły zaczynają się układać. Na początku tego roku inna grupa fizyków ogłosiła, że ​​udało im się stworzyć tymczasowe kryształy w temperaturze pokojowej, których nie trzeba izolować od otoczenia.

 

Bardziej złożone interakcje między kryształami czasu i precyzyjna kontrola nad nimi będą wymagały dalszego rozwoju, podobnie jak obserwacja oddziałujących kryształów czasu bez potrzeby stosowania chłodzonych nadcieczy. Ale naukowcy są optymistami.

 

Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie Nature Communications. 

@innemedium Naukowcy zdołali połączyć dwa kryształy czasu! #ciekawostki #dlaciebie #nauka #badania ♬ dźwięk oryginalny - innemedium

Właściwie nikt na świecie nie rozumie mechaniki kwantowej. Nadal nie jest jasne, dlaczego eksperyment potrzebuje obserwatora, który determinuje zachowanie systemu i powoduje podjęcie jednego z dwóch stanów w tak zwanej superpozycji kwantowej. Niektórzy twierdza, że to jest dowód nie wprost na to, że nasza rzeczywistość jest hologramem.

 

Mechanika kwantowa jest praktycznie interwencją świadomej myśli w materialnej rzeczywistości. Obecnie istnieje wiele interpretacji mechaniki kwantowej, ale interpretacja Kopenhaska jest najbardziej znany. W 1920 roku jej podstawy zostały sformułowane przez Nielsa Bohra i Wernera Heisenberga.

 

Podstawą interpretacji kopenhaskiej jest funkcja falowa, która jest funkcją matematyczną, która zawiera informacje o wszystkich możliwych stanach układu kwantowego, w którym istnieje on jednocześnie. Według interpretacji kopenhaskiej, stan systemu i jego położenie w stosunku do innych stanów, można określić jedynie na podstawie obserwacji, funkcja falowa jest używany tylko do matematycznego obliczania prawdopodobieństwa w celu znalezienia układu w jednym lub w innym stanie kwantowym.

 

Niemniej jednak, liczba zwolenników interpretacji kopenhaskiej raczej spada, a głównym powodem jest tajemniczy chwilowe załamanie funkcji falowej w trakcie eksperymentu. Słynny eksperyment myślowy Erwina Schrödingera słabej z kotem powinien pokazać absurdalność tego zjawiska. Przypomnijmy szczegóły.

 

Wewnątrz czarnej skrzynki siedzi czarny kot, a wraz z nim butelki z trucizną i mechanizm, który może uwolnić truciznę losowo. Na przykład, kiedy radioaktywny atom dokona rozkładu, co uruchamia truciznę. Aktualny czas rozpadu atomu jest nieznany. Znany jest tylko okres jego półtrwania, w którym powstaje rozkład z prawdopodobieństwem 50%, że do rozkładu dojdzie.

 

Jest oczywiste, że dla zewnętrznego obserwatora kot w skrzynce jest w dwóch stanach: jest jednocześnie żywy, jeśli wszystko pójdzie dobrze i martwy, gdy rozpad nastąpił trucizna zabiła kota. Oba te stany są opisane przez falę funkcji kota, która zmienia się w czasie.

Im więcej czasu minęło, tym bardziej prawdopodobne staje się, że rozpad promieniotwórczy wystąpił. Ale jak tylko otworzyć okno, funkcja falowa się zakończy, a my natychmiast zobaczymy jaki jest wynik tego niezbyt humanitarnego eksperymentu.

 

W rzeczywistości, dopóki obserwator nie zobaczy, co jest w skrzyni, kot będzie nieskończenie w równowadze między życiem i śmiercią, czyli będzie jednocześnie żywy i martwy. Jego los może być określony tylko przez działania obserwatora. To absurdalne, ale właśnie to wykazał Schrodinger.

 

Według ankiety przeprowadzonej wśród fizyków, a prowadzonej przez gazetę The New York Times, dyfrakcja elektronowa to eksperyment, który jest jednym z najbardziej ekscytujących badań w historii nauki. Jaka jest jego natura?

 

Jeśli skierujemy strumień, który emituje wiązkę elektronów w stronę płytki z dwoma szczelinami spodziewalibyśmy się zobaczyć na znajdującym się z tyłu światłoczułym ekranie dwóch śladów, ale faktycznie pojawi się dużo bardziej skomplikowany wzór składający się na przemian z białych i czarnych pasów. Wynika to z faktu, że elektrony przechodzące przez szczelinę zaczynają zachowywać się nie tylko jako cząsteczki, ale przede wszystkim jako fala. Eksperyment działa również w przypadku fotonów i każdy może go sam przeprowadzić.

 

Fale oddziałują na siebie w przestrzeni, zderzając się i wzmacniając w wyniku złożonej struktury interferencji powodujących na przemian jasne i ciemne pasma pojawiające się na ekranie. Jednocześnie, wynik eksperymentu nie zmienia się, nawet gdy elektrony są badane jedna po drugiej. Nawet pojedyncza cząstka może być falą i przechodzi jednocześnie przez dwie szczeliny. Postulat ten został zaproponowany właśnie we wspomnianej interpretacji kopenhaskiej mechaniki kwantowej, gdzie cząstki mogą jednocześnie demonstrować swoje "normalne" właściwości fizyczne i funkcje, takie jak fala.

 

Aby jeszcze bardziej zagmatwać tę skomplikowaną historię należy przypomnieć o paradoksie obserwatora. Gdy podczas tych eksperymentów fizycy próbowali ustalić za pomocą posiadanych narzędzi, przez którą szczelinę elektron faktycznie przechodzi rozkład na ekranie zmieniał się radykalnie. Elektrony zdawały się tworzyć swoje fale jakby okiem obserwatorów. Opisanie danego eksperymentu nie mogło być zrealizowane bez fizycznego oddziaływania na niego poprzez sam fakt obserwacji i zdefiniowania w ten sposób układu.

 

Eksperymenty na dyfrakcję cząstek przeprowadzono nie tylko z elektronami, ale także innymi, znacznie większymi obiektami. Na przykład, fulereny, cząsteczki składające się z kilkudziesięciu atomów węgla. Grupa naukowców z Uniwersytetu w Wiedniu wykonała eksperyment, podczas którego napromieniowała cząsteczki fulerenów za pomocą ruchomych wiązek laserowych. Następnie ogrzewane przez źródło zewnętrzne cząsteczki zaczęły świecić nieuchronnie pokazując swoją obecność obserwatorowi.

 

Okazuje się, że fulereny z powodzeniem unikają przeszkód wykazując właściwości fali, podobne do poprzedniego przykładu z elektronami docierającymi do ekranu w nieoczekiwany sposób. Ale obecność fulerenów powoduje, że pod wpływem obserwatora zaczęły się zachowywać jak cząstki elementarne.

 

Jeden z najbardziej znanych w świecie prawa fizyki kwantowej jest zasada nieoznaczoności Heisenberga, zgodnie z którym nie jest możliwe do określenia prędkości i położenia obiektu kwantowego w danym momencie. Możemy zmierzyć pęd cząstki, ale nie możemy określić dokładnie jej pozycji, a tylko wyznaczyć przybliżoną jego orbitę.

 

Ostatnie eksperymenty przeprowadzone USA stanowią bardzo cenny wkład w tej dziedzinie. Efektów kwantowe w tych eksperymentach nie wykazano na poziomie elektronów lub nanocząsteczek, ale większych przedmiotów na przykład niewielkich taśm aluminiowych.

 

Taśma umiejscowiona była z obu stron tak, aby jego środek znajdował się w stanie zawieszenia i mógł wibrować pod wpływem czynników zewnętrznych. Ponadto, została umieszczona w pobliżu urządzenia zdolnego do dokładnego rejestrowania jej położenia. Eksperyment ujawnił kilka ciekawych rzeczy. Po pierwsze, każdy pomiar odnoszący się do pozycji obiektu zmieniał się za każdym razem.

 

Eksperymentatorzy wyznaczali współrzędne taśmy z dużą dokładnością, ale zgodnie z zasadą nieoznaczoności Heisenberga, nie zmieniła się jej prędkość i tym samym późniejsza pozycja. Po drugie, co jest zupełnie nieoczekiwane, niektóre pomiary prowadzone na taśmie wskazywały na to, że dochodziło do jej chłodzenia. Tak więc, obserwator może zmieniać nawet właściwości fizyczne obiektów.

Czujne oko obserwatora dosłownie zmienia świat. Elektrony i fulereny przestają pokazywać swoje właściwości falowe, płyty aluminiowe się chłodzą, a niestabilne cząstki elementarne mogą nawet spowolnić swój rozpad. Dlaczego nie traktować tego jako zaangażowania naszych umysłów do tworzenia świata? Czy Carl Jung i Wolfgang Pauli - jedni z pionierów mechaniki kwantowej - mieli rację, gdy oświadczyli, że prawa fizyki i świadomość powinny być postrzegane jako komplementarne względem siebie?

 

Jesteśmy o krok od uznania tego, że świat wokół nas jest tylko iluzorycznym wytworem naszego umysłu. Jest to pomysł jednocześnie potworny i kuszący. Spróbujmy zatem jeszcze raz odwołać się do fizyków. Coraz mniej ludzi wierzy w interpretację kopenhaską mechaniki kwantowej właśnie w związku z tajemniczym załamaniem funkcji falowej i skłaniają się do bardziej przyziemnego i niezawodnego zjawiska dekoherencji kwantowej.

 

Wszystkie opisane tutaj eksperymenty i obserwacje wskazują na to, że eksperymentatorzy nieuchronnie wpływają na obserwowany system. Prowadzi to do konkluzji, że nie można obejrzeć systemu bez interakcji z nim. Każda interakcja w jakiś sposób modyfikuje własności.

 

Podczas tej interakcji układu kwantowy traci swoje pierwotne właściwości i staje się posłuszny względem "ważniejszego" systemu. To wyjaśnia paradoks kota Schrödingera, bo kot jest bardzo dużym systemem i nie może być oddzielony od reszty świata. Sama konstrukcja tego eksperymentu myślowego nie jest zatem z tego punktu widzenia do końca poprawna.

 

W każdym razie, jeśli przyjmiemy, rzeczywistość jako akt świadomości stojący na tle podstawy tworzenia tego, co widzimy dookoła nas, zatem dekoherencja jest znacznie wygodniejszym podejściem. Być może nawet zbyt wygodnym. Z takim podejściem, cały świat staje się klasycznie jedną wielka konsekwencją dekoherencji.

 

 

Asana to jeden z najpopularniejszych programów do zarządzania projektami i zespołami. Powstałe w 2008 roku narzędzie z roku na rok zdobywa coraz więcej użytkowników i zyskuje popularność zarówno wśród małych biznesów jak i wielkich organizacji, i nie jest to zaskoczeniem, jeśli skupimy się na tym, co wyróżnia Asanę na tle konkurencji.

Prosty design z mnóstwem funkcji

Nie jest dziwne, że tak wielkie organizacje jak Spotify czy NASA korzystają z Asany – to prawdziwy tytan możliwości! Jednocześnie mnogość przydatnych funkcji nie wiąże się na szczęście z przytłaczającym designem; ten jest tak prosty jak to jest możliwe, ułatwiając znacznie codzienną pracę w projekcie i jego koordynację. Jeśli zarządzasz projektem, na pewno docenisz podstawowe opcje w  Asanie: tworzenie tablic, zespołów, zadań i podzadań. Ogromnym ułatwieniem jest możliwość dzielenia się plikami w ramach konkretnego zadania jak i całego projektu przez wszystkich członków zespołu, a także prowadzenie dyskusji nie tylko w komentarzach do jednego zadania, a także na forum całego projektu. Opcje ta redukują znacznie rozproszenie podczas pracy, ponieważ nie ma potrzeby sprawdzać ani komunikatora, ani maila, ani oddzielnego zewnętrznego dysku z plikami projektowymi – wszystkie ważne ustalenia możecie zakomunikować sobie bezpośrednio w projekcie w Asanie i macie tam też dostęp do całego archiwum wszystkich współdzielonych plików.

Więcej o Asanie znajdziesz na stronie: https://leadership-center.pl/blog/asana-co-to-za-narzedzie/

Sprawne planowanie i dotrzymywanie terminów

Asana ma bardzo dobrze przemyślane tworzenie przejrzystej wizualnie Roadmapy, która ułatwia znacznie długofalowe planowanie kamieni milowych w projekcie.  Jeśli dodamy do tego świetnie zintegrowaną funkcję kalendarza projektu, proste dodanie deadline’ów do zadań i kamieni milowych, a także możliwość przełączania się między widokami (do wyboru widok tablicy, listy zadań posegregowanych według czasu ich realizacji, czy kalendarza) i filtrowanie naszych zadań po wybranych projektach lub kategoriach — dostarczanie zadań na czas i ocena ich pracochłonności jest naprawdę ułatwiona. Warto wspomnieć też, że Asana dostępna jest także w wersji mobilnej, dzięki czemu koordynowanie zadań czy komunikacja z członkami zespołu jest możliwa również bez dostępu do komputera – chociażby w podroży czy podczas dnia wypełnionego spotkaniami.

Duże możliwości

Asana nie różni się od nich konkurencyjnych programów do zarządzania projektami dostępnymi funkcjami – co więcej, niektóre rzeczy są zwizualizowane w bardziej przystępny sposób. Funkcja raportowania ma możliwość pokazania obciążenia pracą w czasie konkretnego pracownika w danym projekcie, a zintegrowany z projektem kalendarz umożliwia śledzenie postępów i poinformuje Cię, kiedy termin dostarczenia kamienia milowego wejdzie w fazę ryzyka na tyle wcześnie, że bez problemu będziesz w stanie szybko wdrożyć plan naprawczy. Warto wspomnieć też, że wersja darmowa Asany oferuje możliwość tworzenia nielimitowanej liczby projektów i zarządzanie zespołami do 15 osób, co sprawia, że może to być idealne narzędzie nawet dla małych firm i niedużych działów w większych organizacjach, które wcześniej nie korzystały z oprogramowania do zarządzania zadaniami.