W północno - wschodnim Queensland w Australii archeolodzy odkryli szczątki pterozaura liczącego sobie 110 milionów lat, którego można uznać za największego latającego gada w Gondwanie.

Skamieniałe kości pterozaurów są rzadko spotykane w Australii, więc odkrycie dokonane przez naukowców z Queensland było ogromnym wydarzeniem dla nauki i opinii publicznej. Był to odcisk fragmentu szczęki znalezionego w skałach okresu kredowego. Archeolodzy odtworzyli strukturę i wygląd pterozaura z odcisku. Okazało się, że był jednym z największych latających stworzeń, jakie kiedykolwiek żyły na Ziemi.

„Nowy pterozaur, którego nazwaliśmy Thapunngaka shawi, był przerażającym drapieżnikiem. Jego rozpiętość skrzydeł wynosiła około siedmiu metrów, a pysk przypominał włócznię. Możesz sobie wyobrazić, jak to stworzenie unosi się w powietrzu, a jego ogromny cień pada na małego dinozaura, który w następnej sekundzie stanie się ofiarą latającego gada”- tłumaczy Tim Richards, jeden z badaczy szczątków, naukowiec z Uniwersytetu z Queensland.

Odkryte szczątki są dopiero czwartym dowodem na obecność pterozaurów na terenie starożytnej Australii (w tamtych czasach - Wschodniej Gondwany). Naukowcy zauważyli, że odkrycie wskazuje, że w tej części superkontynentu może być więcej pterozaurów, niż sądzono dotychczas.

Słabnące pole magnetyczne Ziemi niepokoi naukowców. Jest to naturalna tarcza, która chroni nas i całe życie na naszej planecie przed wiatrem słonecznym i zabójczym promieniowaniem kosmicznym. Pole magnetyczne wykazuje oznaki osłabienia, a badacze zastanawiają się, kiedy nastąpi kolejne przebiegunowanie i czy tajemnicza anomalia magnetyczna pod Afryką może mieć związek z tym zjawiskiem.

Z dotychczasowych badań wiemy, że ostatnie odwrócenie kierunków ziemskiego pola magnetycznego miało miejsce niemal 800 tysięcy lat temu. Od 160 lat, pole magnetyczne Ziemi słabnie, dlatego przypuszcza się, że może to być zapowiedź nadchodzącego przebiegunowania. Obszar zwany anomalią południowoatlantycką, który rozciąga się od Chile w Ameryce Południowej aż po Zimbabwe w Afryce Południowej jest regionem z najsłabszym polem magnetycznym.

Zespół badawczy z Uniwersytetu Rochester, któremu przewodził Vincent Hare, pobrał próbki gliny w dolinie rzeki Limpopo, która przepływa przez Botswanę i Zimbabwe, czyli na terenach znajdujących się w zasięgu wspomnianej anomalii. W okresie pierwszego tysiąclecia żyły tam plemiona, które odprawiały rytuały polegające na spalaniu swoich chat i innych budynków. Tak się składa, że glina podgrzana do bardzo wysokich temperatur stabilizuje minerały magnetyczne, a gdy schładza się „zapisuje” dane o ziemskim polu magnetycznym.

Materiał ten został przebadany w laboratorium, gdzie udało się „odczytać” dane o sile pola magnetycznego na przestrzeni wielu stuleci. Wyniki w połączeniu z poprzednimi badaniami i modelami teoretycznymi sugerują, że obszar rdzenia jądrowego pod Afryką Południową może mieć związek z ostatnim przebiegunowaniem Ziemi i być może wpłynie także na przyszłe zmiany w ziemskim polu magnetycznym.

Odkryto, że w latach 400-450, 700-750 i 1225-1550 miały miejsce wahania w polu magnetycznym. Naukowcy twierdzą, że pod Afryką znajduje się struktura, która wywiera na nie silny wpływ. Pole magnetyczne Ziemi wywołują wirowe prądy elektryczne płynące w płynnym jądrze Ziemi. Dane sejsmologiczne ujawniły gęstszy region około 2900 km pod powierzchnią Afryki, który znajduje się niemal na granicy płynnego jądra zewnętrznego i chłodniejszego płaszcza ziemskiego. Struktura ta „siedzi” na powierzchni jądra zewnętrznego i może lekko opadać, zakłócając w ten sposób przepływ żelaza i tym samym wpływać na pole magnetyczne Ziemi.

Naukowcy uważają, że wciąż nie ma wystarczających dowodów, które jasno wskazywałyby na zbliżający się proces pełnego odwrócenia biegunów magnetycznych, choć słabnące pole magnetyczne jest zjawiskiem co najmniej niepokojącym. Jeśli Ziemia straci swoją tarczę ochronną, ludzkość niemal natychmiast cofnie się do czasów średniowiecza.

Syberyjscy geolodzy twierdzą, że za około 20 mln lat Eurazja - największy kontynent planety - zostanie podzielona na dwie części. Zdaniem rosyjskich naukowców, separacja będzie przebiegała przez największe słodkowodne jezioro na Ziemi, czyli na Bajkale. 

Pracownicy Instytutu Geologii i Mineralogii Sobolewa, jak również eksperci z Państwowego Uniwersytetu w Nowosybirsku są przekonani, że to właśnie Bajkał jest miejscem gdzie w odległej przyszłości będzie ocean. Rosyjscy naukowcy od dawna studiują historię Bajkału, zmiany tektoniczne zachodzące w niej oraz badają towarzyszące temu procesy i akumulację osadów w strefie Ryftu Bajkalskiego. Strefa ta to tak zwany rów tektoniczny, w tym wypadku o długości około 1500 kilometrów i rozciągający się z północnego wschodu w kierunku południowego zachodu. 

Z daniem naukowców Strefa Ryftu Bajkalskiego, powoli, ale systematycznie rośnie, a za około 20 milionów lat doprowadzi do tego, że Eurazja zostanie dosłownie podzielona na dwie części. To pierwszy raz gdy sformułowano podobne prognozy względem Bajkału.  Eksperci spekulują, że zniknięcie Bajkału - największego naturalnego zbiornika słodkiej wody na Ziemi - może znacząco wpłynąć na przyszłe życie ludzkości. Będziemy się tym martwić o ile oczywiście do tego czasu, na naszej planecie przetrwa jakaś cywilizacja.

W 2003 roku profesor Uniwersytetu Oksfordzkiego Nick Bostrom zasugerował, że nasza rzeczywistość jest symulacją komputerową wymyśloną przez wysoko rozwiniętą cywilizację. Pomysł ten urzekł wielu ludzi i od tego czasu naukowcy na całym świecie próbują udowodnić lub obalić tę teorię.

W artykule Bostroma - Proof of Simulation, który jest uważany za główną pracę w dziedzinie hipotez symulacyjnych, autor proponuje następujące trzy stwierdzenia, z których przynajmniej jedno jest zdecydowanie prawdziwe:

• Jest wysoce prawdopodobne, że ludzkość wyginie, zanim osiągnie fazę „postczłowieka”.
• Jest bardzo mało prawdopodobne, aby każda cywilizacja postludzka przeprowadziła znaczną liczbę symulacji swojej historii ewolucyjnej.
• Prawie na pewno żyjemy w symulacji komputerowej.

Astronom z Columbia University, David Kipping, przyjrzał się bliżej tym propozycjom, znanym jako „Trilemma Bostroma” i udowodnił, że istnieje 50% szans, że faktycznie żyjemy w symulacji.

Kipping rozpoczął swoje obliczenia od przekształcenia trilematu w dylemat. Związał ze sobą dwie pierwsze pozycje, ponieważ w obu przypadkach rezultatem końcowym nie jest symulacja. W ten sposób dylemat zestawia hipotezę fizyczną (brak symulacji) z hipotezą symulacyjną. Naukowiec przypisał więc modelom tzw. prawdopodobieństwo a priori, czyli prawdopodobieństwo, przy którym nie ma wiedzy, która potwierdzałaby powstanie każdego z tych modeli. W tym przypadku każda z teorii otrzymuje 50% prawdopodobieństwa.

Gdyby hipoteza fizyczna (czyli taka, w której symulacja nie istnieje) była poprawna, to prawdopodobieństwo, że żyjemy w jałowym wszechświecie, byłoby łatwe do obliczenia: wynosiłoby 100%. Kipping wykazał następnie, że nawet w hipotezie symulacyjnej większość symulowanych rzeczywistości byłaby sterylna. Dzieje się tak, ponieważ symulacje generują nowe rzeczywistości, zasoby obliczeniowe dostępne dla każdej kolejnej generacji są tak ograniczone, że zdecydowana większość przyszłych rzeczywistości teoretycznie może nie mieć mocy obliczeniowej potrzebnej do symulacji kolejnych symulacji.

Po skomplikowanych obliczeniach astronom doszedł do wniosku, że prawdopodobieństwo, że żyjemy w symulacji jest równe prawdopodobieństwu, że znajdujemy się w świecie fizycznym. Ale jeśli ludzie kiedykolwiek ktoś wymyśli taką „wirtualną rzeczywistość”, te obliczenia radykalnie się zmienią.