Słońce pozostaje ostatnio bardzo aktywne, a jego widoczna tarcza przeważnie jest pełna plam, tym bardzie jtrudno się dziwić, że naukowcy starają się ustalić jakie straty może osiągnąć ziemska gospodarka gdyby doszło do nagłej aktywności skutkującej rozbłyskami lub wyrzutami plazmy zdolnej do dokonania spustoszeń w ziemskich satelitach i sieciach energetycznych.

Duża ilość naładowanych cząstek emitowanych przez Słońce może spowodować nieodwracalne uszkodzenie podzespołów satelitów krążących nad naszymi głowami. Oznaczałby to koniec systemu GPS, GLONASS czy telefonii satelitarnej Irirdium. Satelita tej ostatniej wspomnianej korporacji ucierpiał podczas przelotu nad terenem Anomalii Magnetycznej Południowego Atlantyku (SAA).

Ze względu na mniejszą magnetosferę jeden z satelitów telekomunikacyjnych, należący do konstelacji Iridium, był narażony na promieniowanie kosmiczne i słoneczne znacznie bardziej niż zwykle. To wystarczyło do jego nieodwracalnego uszkodzenia. Gdyby doszło do hiperaktywności słonecznej oś takiego wystąpiłoby na dużą skalę. Można oczekiwać tysięcy uszkodzonych satelitów.

Na powierzchni Ziemi będzie zresztą wcale nie lepiej. Szczególnie uszkodzona zostanie infrastruktura energetyczna. Skutkować to będzie powszechnymi przerwami z dostępem do elektryczności. I to mowa o braku prądu nie w danym obszarze, nawet nie w dany państwie, ale raczej na całym kontynencie, który będzie miał pecha trafić na taką wielką burze słoneczną w momencie gdy znajdzie się w zasięgu jej oddziaływania.

Mimo, że brak dostępu do elektryczności może się nie wydawać wielkim problemem, ale wywołuje konkretną stratę. Część kluczowej infrastruktury odpowiedzialnej za dystrybucję energii, może być nie do użytku. Mowa tu przede wszystkim o stacjach transformatorowych. Prawie na pewno na skutek indukcji i elektrostatyczności, praktycznie wszystkie transformatory będą do wymiany. Odtworzenie stanu pierwotnego może jednak potrwać wiele miesięcy.

To może skutkować poważnymi zaburzeniami w funkcjonowaniu całych państw. Konsekwentnie pozbawiane dostępu do gotówki społeczeństwa, nagle obudzą się w świecie, w którym nie tylko jej nie ma, ale brakuje też jej cyfrowej wersji. Po prostu wszystkie systemy bankowe będą niedostępne, a nawet jeśli jakoś będą działały to w miejscach sprzedaży dóbr lub usług nie będzie raczej elektryczności zatem na nic nam się to nie przyda.

Amerykańscy naukowcy starali się wyliczyć jak wielkie straty mogą powstać gdyby ziścił się taki czarny scenariusz. Ich zdaniem w sytuacji gdyby 66 procent populacji Stanów Zjednoczonych, pozostawała bez elektryczności to strata dla amerykańskiej gospodarki wynosiłaby około 42 miliardy dolarów dziennie. Straty na poziomie kontynentu pozbawionego prądu będą odpowiednio wyższe.

Założenie wedle którego nasza dzienna gwiazda, Słońce, jest w pełni przewidywalna, jest błędne. Gwiazda ta stanowi dla nas nadal wielką tajemnicę. Wydaje nam się, że znamy jej przeszłość i przyszłość, ale prawa jest taka, że tego typu obiekty potrafią się zachowywać chimerycznie. Astrofizycy widzieli bardzo wiele przypadków hiperaktywności gwiazd w naszej galaktyce i jest to powszechnie wiadomy faktem, że coś takiego występuje od czasu do czasu.

W przypadku naszej Ziemi, ostatnia taka wielka flara, która trafiła naszą planetę w 1859 roku. Wypatrzone przez brytyjskiego astronoma amatora, Richarda Carringtona zjawisko, zwane potem z tego powodu "wydarzeniem Carringtońskim", spowodowało spore spustoszenia na świecie. Było to tym bardziej spektakularne, że  komunikowano się wtedy jedynie za pomocą telegrafów. Strach pomyśleć co stałoby się z naszą obecną technologią.

Zderzenie wielkiej asteroidy z Ziemią z całą pewnością wyrządziłby ogromne szkody i zniszczenia na naszej planecie. Na szczęście, światowe oceany pokrywają około 70% powierzchni Ziemi, więc istnieje duża szansa, że potencjalnie zagrażające nam ciało niebieskie uderzy w któryś z nich. Jednak czy to dobrze?

Naukowcy z Los Alamos National Laboratory postanowili sprawdzić co właściwie mogłoby się wydarzyć, gdyby olbrzymi kamień z kosmosu spadł na ziemski ocean. Opracowano model komputerowy, który pokazuje zachowanie fal uderzeniowych w zależności od rozmiarów asteroidy oraz możliwe katastrofy, wynikające z kąta uderzenia czy jej defragmentacji w atmosferze. Okazuje się, że efekty nie będą tak przerażające, jak przedstawia się to w filmach.

Upadek wielkiego kamienia kosmicznego spowoduje powstanie potężnych fal, które będą gwałtownie maleć. Jeśli więc impakt nastąpi odpowiednio daleko od wybrzeża, ludzie mogą czuć się bezpieczni. Lecz Galen Gisler, główny autor badania wskazuje na inny problem. Otóż uderzenie asteroidy w oceanie doprowadziłoby do uwolnienia ogromnych ilości pary wodnej. Symulacje pokazują, że ciało niebieskie o średnicy 250 metrów może spowodować wyparowanie nawet 250 milionów litrów wody, co będzie miało drastyczny wpływ na ziemski klimat.

Badania wskazują również, że mniejsze asteroidy, które zwykle eksplodują i rozpadają się na kilka części w atmosferze, nie stanowią tak wielkiego zagrożenia. Gisler podsumował, że uderzenie w ocean nie jest tak niebezpieczne jak w przypadku uderzenia na lądzie. Bardzo niebezpieczny może być jednak upadek asteroidy tuż przy wybrzeżu. Wtedy gigantyczne fale tsunami rzeczywiście mogą zalać miasta i doprowadzić do wielkiej tragedii - takiej, jaką przedstawiają zwykle filmy katastroficzne.

W wyjątkowym miejscu w południowo-wschodnim Wyoming w Stanach Zjednoczonych koncentruje się ponad 30 kraterów, które powstały około 280 milionów lat temu. Powstały w wyniku uderzenia dużego meteorytu, z którego podczas upadku oderwały się mniejsze części.

Wtórne kratery wokół większych kraterów są dobrze znane na innych planetach i księżycach, ale nigdy wcześniej nie widziano ich na Ziemi. Według naukowców poszczególne kratery mają średnicę od 10 do 70 metrów.

Kiedy naukowcy po raz pierwszy zauważyli strefę krateru, podejrzewali, że w powietrzu rozbił się jakiś rodzaj asteroidy, a skały uderzyły w ziemię tuż pod nią. Dalsze badania wykazały, że niektóre kratery zostały pogrupowane w małe obszary. Ponadto niektóre z nich mają kształt eliptyczny, a nie okrągły, co sugeruje inną historię ich powstawania.

Wygląda na to, że kratery układają się w promieniste wzory, co oznacza, że ​​najprawdopodobniej pochodzą z gruzu rozrzuconego wokół centralnego krateru pierwotnego, który z kolei powstał w wyniku pierwszego uderzenia. Znalezienie krateru źródłowego nie będzie łatwym zadaniem. Naukowcy sugerują, że jest zakopany głęboko w osadzie gdzieś w pobliżu granicy Wyoming-Nebraska w obszarze zwanym Basenem Denver. 

Naukowcy twierdzą w nowym badaniu, że starożytny, pierwotny hel z Wielkiego Wybuchu wycieka z jądra Ziemi.

Nie ma jednak powodu do niepokoju. Ziemia nie opróżnia się jak balon, ale to oznacza, że ​​Ziemia uformowała się wewnątrz mgławicy słonecznej - obłoku molekularnego, z którego narodziło się Słońce, a ten szczegół narodzin naszej planety przez długi czas pozostawał nierozwiązany.

Sugeruje to również, że inne pierwotne gazy mogą wyciekać z jądra Ziemi do płaszcza, co z kolei może dostarczyć informacji o składzie mgławicy słonecznej. Hel na Ziemi jest reprezentowany przez dwa stabilne izotopy. Najpopularniejszym jest hel-4, którego jądro zawiera dwa protony i dwa neutrony. Hel-4 stanowi około 99,99986 procent całego helu na naszej planecie. Innym stabilnym izotopem, tylko około 0,000137 procent helu na Ziemi, jest hel-3, z dwoma protonami i jednym neutronem.

Hel-4 jest w zasadzie produktem radioaktywnego rozpadu uranu i toru produkowanych tu na Ziemi. Dla kontrastu hel-3 jest w większości pierwotny, powstały w chwilach po Wielkim Wybuchu, ale może być również wytwarzany z radioaktywnego rozpadu trytu.

To właśnie izotop helu-3 został wykryty przez wyciek z wnętrza Ziemi, głównie wzdłuż systemu śródoceanicznych grzbietów wulkanicznych, co daje nam dość dokładne wyobrażenie o tempie jego uwalniania ze skorupy. Wskaźnik ten wynosi około 2000 gramów rocznie. Niejasne jest pochodzenie helu-3 ani to ile może uciec z jądra, a ile znajduje się w płaszczu. Umożliwiłoby to określenie źródła izotopu. 

Kiedy Ziemia się uformowała, zgromadziła materiał z pyłu i gazu unoszącego się wokół nowonarodzonego Słońca. Znaczna ilość helu-3 mogła znajdować się w jądrze planetarnym tylko wtedy, gdyby powstała w mgławicy. Najpierw podczas formowania, gdy protoplaneta akumulowała się i zawierała hel, a następnie obiekt wielkości Marsa zderzył się z bardzo młodą Ziemią, wysyłając szczątki na orbitę Ziemi, które ostatecznie połączyły się, tworząc Księżyc.

Podczas tego wydarzenia, które spowodowałoby ponowne stopienie płaszcza, większość helu uwięzionego w płaszczu zostałaby utracona. Jądro jest jednak bardziej odporne na uderzenia, co sugeruje, że może być dość wydajnym zbiornikiem do przechowywania helu-3. Pozostaje jednak kilka niewiadomych. Prawdopodobieństwo, że spełniono wszystkie warunki, aby utrzymać hel-3 w jądrze Ziemi, jest umiarkowanie niskie - co oznacza, że ​​może być mniej izotopów, niż sugerują prace zespołu.

Możliwe jednak, że w jądrze naszej planety znajduje się również duża ilość pierwotnego wodoru, który wpadł w ten sam proces, który mógł doprowadzić do akumulacji helu-3. Naukowcy twierdzą, że znalezienie dowodów na wyciek wodoru może pomóc w potwierdzeniu wyników.

Wyniki badań opublikowano w czasopiśmie Geochemistry, Geophysics, Geosystems.