Nowo powstały interfejs mózg-komputer stworzony przez konsorcjum BrainGate, rejestruje sygnały z kory ruchowej, przekształcając je w litery. Nowy implant i system komputerowy działają ponad dwukrotnie szybciej niż dotychczasowe rozwiązania, umożliwiając nagranie do 90 znaków na minutę. Naukowcy opisali swój nowy wynalazek, w artykule opublikowanym w czasopiśmie Nature.

Neurofizjologom udało się przekształcić sygnały mentalne z mózgu, w tekst pisany w czasie rzeczywistym. Nowy system został przetestowany w laboratorium, gdzie skutecznie czytał i interpretował sygnały z kory ruchowej, która normalnie kontroluje ruchy rąk. Urządzenie, pozwoliło sparaliżowanemu pacjentowi napisać około 16 słów na minutę.

Na ochotnika zgłosił się 65-letni mężczyzna z urazem rdzenia kręgowego. Dwa miniaturowe czujniki mierzące tylko 4 x 4 milimetry, zostały zamocowane na powierzchni jego kory mózgowej. Każdy z nich miał układ 100 najcieńszych elektrod, które wbijały się w korę ruchową. W związku z tym, każdy z dwóch czujników rejestrował sygnały z około stu neuronów, przesyłając je do komputera.

Program został przeszkolony w rozpoznawaniu wzorców aktywności komórek, w momentach w których pacjent wyobrażał sobie, że pisze ręcznie tekst. Zgodnie z założeniami badaczy, odstęp między słowami oznaczono zapisanym symbolem „>”. Tak przygotowany system był w stanie rozpoznawać litery z dokładnością do około 95 procent przy prędkości 16 słów na minutę. Statystyki pokazują, że jest to około 3/4 normalnej szybkości pisania, u osób powyżej 65 roku życia.

Niestety, korzystanie z interfejsu wiąże się z pewnymi zagrożeniami. Instalacja czujników wymaga niebezpiecznej procedury, a sam system musi być wstępnie przeszkolony dla każdego pacjenta. Stworzenie wydajniejszych i tańszych interfejsów mózg-komputer, stało się ostatecznym celem konsorcjum BrainGate. Czy już wkrótce, powstaną bezprzewodowe, bezpieczne i w pełni automatyczne systemy, które umożliwią nam komunikację ze sparaliżowanymi ludźmi?

Osoby religijne są bardziej podatne na korzyści związane z przyjmowaniem leków placebo lub leków obiecujących duchowe i nadprzyrodzone uzdrowienie. Opublikowane niedawno wyniki badań, pokazały, że placebo może wywoływać znaczące reakcje mózgu, a także pozytywne doświadczenia związane z przekonaniami religijnymi. 

Efekt placebo wykorzystuje się w medycynie od wieków. Na czym on polega? Istnieje wiele różnych rodzajów placebo o różnym wpływie na parametry zdrowotne. Aby spełnić założenia placebo, należy dochować kilku warunków. Chory musi być przekonany, że otrzymał prawdziwy lek. Z reakcjami na placebo wiąże się wiele mechanizmów psychologicznych. Wzrost nadziei, pozytywne oczekiwania i spadek niepokoju mogą zmienić nastawienie, które steruje reakcją pacjenta na leczenie.

W tym badaniu zbadano efekt placebo w kontekście wierzeń i praktyk religijnych. Uczestnicy otrzymali nieszkodliwą substancję (wodę z kranu) wraz z słowną sugestią, że woda będzie pochodzić z sanktuarium w Lourdes (miejsce pielgrzymek katolickich z doniesieniami o cudownych uzdrowieniach). W badaniu placebo, wzięło udział 37 kobiet, które były przekonane, że woda z sanktuarium w Lourdes miała pozytywny wpływ na ich duchowy, emocjonalny i fizyczny stan. W jednej grupie, uczestnicy pili wodę z kranu oznaczoną jako „woda z Lourdes” (placebo). W innej (kontrolnej) sesji otrzymali wodę z kranu oznaczoną jako „woda z kranu”.

Uczestnicy oceniali swój stan fizyczny podczas eksperymentu i byli pytani o konkretne myśli, uczucia i doznania cielesne bezpośrednio po każdym z dwóch zabiegów. Placebo zmniejszyło rsFC (aktywność mózgu w stanie spoczynku lub w stanie bez zadania) w przedniej i ciemieniowej sieci kontroli poznawczej i zwiększyło rsFC w sieci odpowiedzialnej za uwagę (wyspowe połączenie móżdżkowe). Podczas sesji uczestnicy ocenili swój stan emocjonalny jako bardzo przyjemny i spokojny. Bezpośrednio po sesji, uczestnicy zgłaszali wzrost intensywności przyjemnych doznań cielesnych i pozytywnych emocji (np. wdzięczności) po wypiciu wody z Lourdes. Wyniki te stanowią pierwszy dowód na to, że placebo, w kontekście wierzeń i praktyk religijnych, może zmienić stan emocjonalny i wywołać realne zmiany w strukturze kontroli poznawczej mózgu.

Naukowcy z Niemiec i Holandii odkryli, że od 1960 rokum znaczna część ziemskich lasów, została przekształcona w grunty rolne, a równie wielkie obszary sawanny w pastwiska. Terytoria te, są równoważne obszarowi Afryki i Europy w całości. Praca naukowa na ten temat, została opublikowana w czasopiśmie Nature Communications.

Wcześniejsze badania wykazywały, że transformacja ziemskiego krajobrazu jest stosunkowo niewielka i wynosi nieco poniżej 11 milionów kilometrów kwadratowych, co odpowiada mniej więcej obszarowi Europy. Naukowcy z Uniwersytetu Wageningen (Holandia) i Instytutu Technologii w Karlsruhe (Niemcy), przeprowadzili jednak nowe szacunki i doszli do przerażającego wniosku, że liczba ta jest czterokrotnie większa - i wynosi 43 miliony kilometrów kwadratowych.

Tak dalekoidące zmiany w ekosystemach Ziemi, zaszły w ciągu zaledwie 60 lat. Od 1960 roku, całkowita powierzchnia lasów na świecie zmniejszyła się o prawie milion kilometrów kwadratowych, a powierzchnia gruntów ornych wzrosła w tym samym tempie. Ważne jest zwłaszcza to, że wspomniana„wymiana” była nierównomierna. Lasy w Europie, Rosji, Azji Wschodniej i Ameryce Północnej rosły, podczas gdy w rozwijających się krajach Południa, uległy zmniejszeniu.

Problem polega na tym, że to właśnie lasy tropikalne, są uważane za głównych „dostawców” tlenu na naszej planecie. Wylesianie, jest niejako spowodowane produkcją wołowiny, trzciny cukrowej i soi w brazylijskiej Amazonii, palmy olejowej w Azji Południowo-Wschodniej oraz kakao w Nigerii i Kamerunie. Naukowcy odpowiedzialni za te nową analizę twierdzą, że wcześniejsze badania były fragmentaryczne, co doprowadziło do zakłamania prawdziwej skali problemu.

Nowa praca opiera się na długoterminowych statystykach użytkowania gruntów opracowanych przez Organizację Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa. Obejmują one obszary miejskie, grunty orne, lasy, łąki, pastwiska i obszary o rzadkiej roślinności. Ponadto, naukowcy wykorzystali obrazy satelitarne o wysokiej rozdzielczości, co pozwoliło na niespotykaną wcześniej skalę dokładności.