Maszyny nieustannie wznoszą się na coraz wyższy poziom inteligencji, o czym świadczy wyczyn robota Pluribus, który pokonał pięciu elitarnych graczy w Texas Hold'em, czyli najpopularniejszej na świecie odmianie pokera. Tym samym pierwszy raz w historii sztuczna inteligencja wyszła zwycięsko z potyczki z więcej niż dwoma przeciwnikami.

Zespół naukowców, odpowiedzialny za powstanie Pluribusa, w przeszłości skonstruował już innego robota o nazwie Libratus, który pokonał profesjonalistów w rozgrywce dwuosobowej. Badacze jednak na tym nie poprzestali i dokonali licznych udoskonaleń, aby sztuczna inteligencja była w stanie poradzić sobie z większą liczbą przeciwników. Podczas 12-dniowej sesji testowej Pluribus pokonał łącznie 15 czołowych graczy na świecie i utarł nosa wszystkim sceptykom ze środowisk akademickich, którzy informowali twórców, że eksperyment nie ma prawa się udać. 

O ile boty w przeszłości udowodniły już, że są bezkonkurencyjne w dwuosobowych potyczkach, gdzie występuje prosty scenariusz zerojedynkowy (jeden zwycięzca, jeden przegrany), o tyle gra z większą liczbą przeciwników wymaga zdefiniowania zaawansowanych strategii, co wydawało się przekraczać możliwości sztucznej inteligencji. Okazuje się jednak, że jedynie kwestią czasu było powiększenie zdolności taktycznych botów. 

Naukowcy zwrócili uwagę, że Pluribus kładzie podwaliny pod przyszłe systemy sztucznej inteligencji, które będą w stanie rozwiązywać złożone problemy w życiu codziennym. Sukces w pokerze może być milowym krokiem również na innych polach, związanych np. z wykrywaniem przestępstw oraz udoskonalaniem autonomicznych samochodów.

Aby uporać się z pięcioma przeciwnikami, twórcy Pluribusa, Noam Brown i Tuomas Sandholm, radykalnie zmienili algorytm wykorzystywany przez Libratusa. Większość botów zaprojektowanych do grania dokonuje wyborów na podstawie tzw. drzew decyzyjnych, jednakże dodanie dodatkowych przeciwników spowodowało, że ta taktyka okazała się nieefektywna, ponieważ robot nie był w stanie przewidzieć scenariusza do końca rozgrywki. Większa liczba graczy przekłada się na większą liczbę potencjalnych ruchów.

Przełomem było opracowanie metody, która umożliwiła Pluribusowi dokonywanie trafnych wyborów poprzez analizę wyłącznie kilku następnych ruchów, zamiast przewidywania całej rozgrywki aż do końca. Zmiana podejścia bota okazała się kluczowa i przyczyniła się do zwiększenia jego efektywności.

Pluribus uczył się od podstaw i podobnie jak człowiek zdobywał doświadczenie wraz z kolejnymi rozegranymi grami. Zaczynał od losowych strategii, ale po każdym następnym rozdaniu spoglądał wstecz na swoje posunięcia i analizował, jak wypadało się zachować, aby zarobić więcej pieniędzy. Jeśli alternatywne ruchy prowadziły do lepszych wyników, to w przyszłości bot z dużym prawdopodobieństwem nie popełni drugi raz tego samego błędu.

Po rozegraniu wielu pojedynków i zgromadzeniu dużej ilości danych, Pluribus opracował swoją zwycięską strategię. W każdym momencie rozgrywki, bot porównuje obecny stan gry z poprzednimi bataliami i na ich podstawie przewiduje, co wydarzy się w kilku następnych ruchach. Być może najważniejszy w tym wszystkim jest jednak fakt, że Pluribus nauczył się grać bez pomocy człowieka, dzięki czemu ustalił kilka strategii, których ludzie zazwyczaj nie stosują.

Poker okazał się doskonałym sposobem na zmierzenie postępu sztucznej inteligencji, ponieważ boty mogą być oceniane w konfrontacji z czołowymi jednostkami gatunku ludzkiego. Rozwój maszyn może być dla nas wszystkich dobrą informacją, lecz pod warunkiem, że nie wyrwą się one spod naszej kontroli (czego z pewnością byśmy nie chcieli). Jedno jest pewne: jeśli kiedykolwiek spotkacie w kasynie robota, który rzuci wam wyzwanie, to dla dobra własnego portfela, pamiętajcie by grzecznie odmówić.

Astronomowie wykorzystujący obserwatorium Tibet AS-gamma, odkryli emisje strumieni światła o najwyższej dotychczas zmierzonej energii. Fotony bombardujące Ziemię pochodziły prawdopodobnie z Mgławicy Kraba.

Promienie gamma które wykryto miały ponad 100 teraelektronowoltów (TeV) czyli aż 10 razy więcej niż jest w stanie wyprodukować Wielki Zderzacz Hadronów podczas  zderzeń cząstek elementarnych. Najprawdopodobniej strumień pochodzi z pulsara znajdują cego się w centrum Mgławicy Kraba.

To właśnie tam całkiem niedawno wybuchła supernowa. W 1054 roku na całym świecie można było zobaczyć skutki eksplozji. Gwiazda, która skończyła swój żywot zabłysnęła tak bardzo, że według chińskich średniowiecznych kronik, była widoczna również za dnia. Biorąc pod uwagę fakt, że Mgławica Kraba znajduje się 6500 lat świetlnych od Ziemi, Ten wybuch supernowej nastąpił około 7500 lat temu.

Źródło:  NASA/CXC/ASU

Jasne światło supernowej zgasło po kilku tygodniach a mgławica od tego czasu świeci na nocnym niebie na prawie każdej długości fali. Dotychczas wykrywano fale radiowe o niskiej energii pochodzące z tamtego źródła. Od czasu do czasu udawało się też zarejestrować duże emisję promieniowania gamma i promieniowania rentgenowskiego. Jednak wykrycie licznych emisji ultraenergetycznych fotonów to coś zupełnie nowego, nierejestrowanego w przeszłości.

Takie emisję jest bardzo trudno wykryć z powierzchni Ziemi, ponieważ wysokoenergetyczne cząstki rozbijają się o ziemską atmosferę tworząc kolejne cząstki elementarne, które ostatecznie docierają do gruntu. Ich wykrycie nie jest jednak łatwe dlatego astronomowie starają się odebrać je stosując rozległe sieci detektorów. Eksperyment Tibet AS-gamma prowadzony jest w Chinach i składa się z 597 detektorów rozmieszczonych na obszarze 65 tysięcy metrów kwadratowych.

W okresie od lutego 2014 do maja 2017 naukowcy pracujący na tym sprzęcie wykryli 24 wydarzenia z emisjami większy niż 100 TeV. Niektóre z nich osiągały nawet 450 TeV. Separacja takich emisji od od regularnego promieniowania kosmicznego nie jest łatwa ale zdaniem astrofizyk ów wśród ich obserwacji najwyżej 5 do 6 zdarzeń mogło pochodzić z promieniowania tła, a reszta przybyła do nas z Mgławicy Kraba.

Agencja kosmiczna NASA przeprowadziła pierwszy w historii udany skoordynowany manewr dwóch satelitów CubeSat. Test odbył się na orbicie okołoziemskiej i zakończył się sukcesem, który pozwoli poszerzyć możliwości małych statków kosmicznych.

Eksperyment miał miejsce 21 czerwca. Dwa satelity CubeSat o wielkości 10 cm x 10 cm x 10 cm przebywały na orbicie i były oddalone od siebie o około 9 kilometrów. Urządzenia porozumiały się ze sobą drogą radiową, a jeden satelita polecił drugiemu uruchomienie swojego napędu parowego, aby mógł zmniejszyć dystans między satelitami.

Przeprowadzony test był jedynie częścią większego programu, który zakłada zwiększenie autonomii satelitów. Zamiast sterować satelitami z Ziemi, naukowcy mogliby po prostu wydać polecenie, a statki kosmiczne samodzielnie wykonywałyby całą sekwencję działań. Zwiększy to możliwości małych pojazdów kosmicznych zarówno na orbicie okołoziemskiej, jak i w przestrzeni kosmicznej.

W przeciwieństwie do łazika Curiosity, który operuje dzięki szczegółowym instrukcjom wysłanym z Ziemi, przyszłe roboty będą bardziej samodzielne, a nawet będą mogły funkcjonować w roju. Wtedy rola człowieka w misji ograniczy się do wydawania poleceń, a maszyny same będą ustalać, jak należy wykonać dane zadanie.

Autonomizacja statków kosmicznych i łazików zdecydowanie ułatwi nam eksplorację Księżyca, Marsa, księżyców Jowisza i Saturna oraz odległych ciał niebieskich Układu Słonecznego. Poszukiwanie życia pozaziemskiego czy wydobywanie surowców na innych planetach pozostawimy maszynom, dzięki czemu ludzie nie będą musieli narażać swojego zdrowia i życia.

W odległości około 35 tysięcy lat świetlnych od Ziemi odkryto wyjątkowego czerwonego olbrzyma. Z przeprowadzonych analiz wynika, że jest to jedna z najstarszych gwiazd we Wszechświecie.

Obiekt o nazwie SMSS J160540.18–144323.1, odkryty przez Dr Thomasa Nordlandera i jego zespół z ARC Centre of Excellence for All Sky Astrophysics in 3 Dimensions (ASTRO 3D), ma najniższy poziom żelaza spośród wszystkich przebadanych dotąd gwiazd w Drodze Mlecznej. Ten czerwony olbrzym został zaliczony do drugiej generacji gwiazd i szacuje się, że ma zaledwie kilkaset milionów lat po Wielkim Wybuchu, który nastąpił 13,8 miliarda lat temu.

Wiek gwiazdy można ustalić na podstawie zawartości żelaza, ponieważ bardzo wczesny Wszechświat w ogóle go nie miał. Pierwsze gwiazdy składały się głównie z wodoru i helu. Przypuszcza się, że były bardzo masywne i gorące, ale zarazem miały krótką żywotność. Zaliczane są do III populacji najstarszych gwiazd i nigdy nie mieliśmy okazji ich zaobserwować.

Źródło: Wise/Abel/Kaehler (KIPAC/SLAC)

Pomiary spektroskopowe wskazują, że poziom żelaza w czerwonym olbrzymie SMSS J160540.18–144323.1, który został właśnie odkryty, jest około 1,5 miliona niższy niż w przypadku Słońca. Dlatego naukowcy zakładają, że jest to bardzo stara gwiazda, lecz niewiele młodsza od samego Wszechświata i można ją zaliczyć do tzw. II populacji gwiazd.

Astronomowie zakładają, że gwiazdy III populacji nie zdołały przetrwać, więc nie będziemy w stanie zbadać tego typu obiektów. Jedyną możliwością jest badanie gwiazd II populacji i wyciąganie wniosków, które pozwolą zrozumieć charakterystykę i historię gwiazd III populacji.