W 2015 roku szumnie zapowiadano pierwszą w historii walkę wielkich robotów. Starcie między amerykańskim Megabot Mark 2 a japońskim Kuratas miało odbyć się w 2016 roku. Tymczasem mamy już kolejny rok i temat został tak jakby zamieciony pod dywan. Oficjalnie wiemy jednak, że przygotowania do tego nietypowego pojedynku wciąż trwają.

W lipcu poprzedniego roku, magazyn New Equipment Digest dowiedział się od amerykańskiego zespołu, który pracuje nad ulepszeniem swojego mecha Megabota Mark 2, że pojedynek odbędzie się, lecz został opóźniony. Drużyna oznajmiła, że nie może podać szczegółów dopóki wszystko nie zostanie ustalone z właścicielem japońskiego mecha. Kogoro Kurata przyjął wyzwanie, lecz dokładna data tego pojedynku nie została podana do wiadomości.

Wiadomo jednak na czym będzie polegała walka wielkich robotów. Użytkownicy będą obsługiwali wielotonowe maszyny, przebywając w ich wnętrzu. Zwycięstwo odniesie ten, który zniszczy robota przeciwnika jako pierwszy ale w taki sposób, aby nie wyrządzić krzywdy znajdującemu się w jego wnętrzu człowiekowi.

Minęły miesiące i nadal nie wiemy kiedy i gdzie odbędzie się pojedynek. Brakuje również jakichkolwiek informacji ze strony samego Kogoro Kurata, który powinien ulepszać swojego mecha, jeśli ma zamiar wziąć udział w pojedynku. Powinien, gdyż amerykański zespół pracuje nad nową wersją Megabota Mark 2.

Już od kilku miesięcy pojawiają się kilkuminutowe filmiki, pokazujące przygotowania do nadchodzącego starcia. Warto zobaczyć jak zespół umieszcza manekina w tej gigantycznej maszynie aby sprawdzić jej wytrzymałość, albo testuje nowe rodzaje broni na wykonanej przez nich makiecie robota Kuratas. Skorzystano między innymi z wielkiej piły mechanicznej, ścinacza do drzew oraz wiertła. Na najnowszym nagraniu, amerykański mech wykazuje się siłą, podnosząc samochód i zrzucając go na ziemię. 

Natomiast jeśli chodzi o japońskiego Kuratasa, musimy nacieszyć się jedynym nagraniem, które powstało lata temu ale wystarczająco pokazuje jego możliwości. Pozostaje więc czekać aż strony uzgodnią dzień i miejsce, gdzie odbędzie się pierwszy w historii pojedynek mechów.

Naukowcy od dekad próbują ustalić jaki jest brakujący element wewnętrznego jądra Ziemi. Dotychczas udało się uzgodnić, że jądro w większości składa się z żelaza (około 85%) oraz niklu (około 10%). Pozostałe 5% było dla nas zagadką - przynajmniej do teraz.

Uczeni z Uniwersytetu Tohoku przedstawili wyniki swoich badań w San Francisco podczas konferencji Amerykańskiej Unii Geofizycznej. Ponieważ jądro wewnętrzne posiada promień około 1200 kilometrów i znajduje się jakieś 5170 kilometrów pod powierzchnią planety, nie jesteśmy w stanie dokopać się tam i sprawdzić jaki ma skład. Dlatego japońscy badacze przeprowadzili eksperyment w laboratorium, gdzie stworzyli miniaturową wersję Ziemi.

Zachowując odpowiednie proporcje, opracowali stop żelaza i niklu a następnie dodali do niego krzem, po czym model naszej planety został poddany odpowiednio wysokim temperaturom (około 6 tysięcy stopni Celsjusza) i ciśnieniu. Zachowanie tych pierwiastków było zgodne z oczekiwaniami. Zatem wyniki tego eksperymentu wskazują, że tym brakującym ogniwem może być krzem.

Nie wszyscy naukowcy są jednak przekonani czy tak jest w rzeczywistości i domagają się kolejnych badań, które potwierdziłyby, że krzem rzeczywiście jest brakującym elementem wewnętrznego jądra naszej planety. Aby uzyskać ostateczny dowód, należałoby jednak zastanowić się nad możliwością dokopania się do jądra...

Naukowcy z Narodowego Instytutu Standardów i Technologii (NIST) w Gaithersburg ze stanu Maryland dokonali ważnego przełomu. W ramach eksperymentu, udało im się schłodzić obiekt mechaniczny do temperatury poniżej limitu kwantowego. Ich zdaniem, wykorzystana przez nich technika może pozwolić na schłodzenie obiektów nawet do zera absolutnego.

Badacze z NIST skorzystali z nowej metody, która otrzymała nazwę: "ściskanie światła". To dzięki niej udało się przekroczyć wspomniany wcześniej tzw. limit kwantowy, czego dotychczas nie udało się osiągnąć przy pomocy laserów.

"Światło w stanie ściśniętym jest bardziej zorganizowane w jednym kierunku w porównaniu z drugim. Jest ono często używane w kwantowej kryptografii, a teraz po raz pierwszy wykorzystano je podczas chłodzenia obiektów. Takie światło charakteryzuje się mniejszymi zakłóceniami kwantowymi. Zakłócenia takie podgrzewają obiekty i wyznaczają granicę, poniżej której nie można ich schłodzić." - podaje portal Kopalniawiedzy.pl.

Jak się właśnie okazuje, limit ten jednak można przekroczyć. Nowa technika pozwoliła schłodzić miniaturowy aluminiowy bęben do 360 mikrokelwinów. Taka temperatura nie występuje nigdzie we Wszechświecie - tak przynajmniej wynika z obecnego stanu wiedzy.

Wyniki badań zaskoczyły naukowców, lecz to jeszcze nie koniec. Ich zdaniem, schłodzenie obiektu do zera bezwzględnego jest możliwe - przynajmniej teoretycznie. Należałoby więc to sprawdzić podczas przyszłych eksperymentów.

Dzięki energetyce jądrowej, potrafimy produkować duże ilości czystej energii dla przemysłu i gospodarstw domowych. Niestety posiada też pewne wady - głównym problemem jest transportowanie, składowanie i zabezpieczanie odpadów promieniotwórczych, co wiąże się z wysokimi kosztami. Na szczęście naukowcy wymyślili sposób, który pozwoli na pożyteczne wykorzystanie tych odpadów.

Badacze z Uniwersytetu w Bristolu zastanawiali się co zrobić z blokami grafitowymi, które pełnią rolę moderatora w niektórych typach reaktorów atomowych. Wielka Brytania posiada obecnie niemal 95 tysięcy ton takich bloków, które już nie nadają się do wykorzystania, gdyż znajdujący się w nich węgiel przekształcił się w promieniotwórczy izotop węgla ¹⁴C.

Naukowcy wpadli więc na pewien pomysł i opracowali nową technologię, która pozwala na produkcję energii elektrycznej z odpadów radioaktywnych. Badacze wyjaśnili, że sztuczny diament, znajdujący się w polu radioaktywnym, może generować niewielkie ilości energii. Według nich, można wydobyć izotop węgla ¹⁴C z bloków grafitowych i umieścić go w diamencie. Taka bateria będzie produkowała prąd nieprzerwanie przez kilka tysięcy lat i co równie ważne, będzie całkowicie bezpieczna dla otoczenia. Jak wiemy, diament jest niezwykle twardym materiałem.

"Nie ma w tym żadnych ruchomych części, nie generuje żadnych emisji i nie wymaga konserwacji, to tylko bezpośrednie wytwarzanie energii elektrycznej. Dzięki enkapsulacji materiału radioaktywnego wewnątrz diamentów, zamieniamy długofalowy problem odpadów promieniotwórczych w baterie nuklearne oraz długofalowe dostawy czystej energii" - powiedział profesor tom Scott.

Diamentowe baterie będą mieć zastosowanie w przypadkach, w których wymagany jest niewielki, lecz stały napływ energii elektrycznej. Z obliczeń, przeprowadzonych przez naukowców wynika, że taka bateria, zawierająca 1 gram izotopu węgla ¹⁴C, zapewni około 15 dżuli energii w ciągu dnia. Gdy weźmiemy pod uwagę to, że może ona funkcjonować przez tysiące lat, otrzymamy spore ilości energii. Jest to wręcz idealne rozwiązanie, które pozwoli opracować nowe baterie przy jednoczesnym wykorzystaniu odpadów promieniotwórczych.