Genom, czyli materiał genetyczny, jest dziedziczony z pokolenia na pokolenie, jednak może on ulegać zmianom w trakcie trwania życia człowieka - proces ten znany jest pod nazwą modyfikacji epigenetycznych. Mogą one zachodzić same wraz z wiekiem, jednak wpływ na ich powstawanie mają również czynniki środowiskowe (np. narażenie na działanie pewnych substancji chemicznych), czy prowadzony styl życia.

Szwedzcy naukowcy byli bardzo zaskoczeni tym, jak duże zmiany w ludzkim DNA powoduje palenie papierosów. Badania wykazały, że stopień tych zmian u niektórych ludzi był bardzo duży - w niektórych genach zaobserwowano 20% zmiany. Zgodnie z wynikami badań, choroby spowodowane paleniem, np. choroby nowotworowe, cukrzyca, czy obniżenie odpornosci, mogą mieć daleko idące konsekwencje i wpłynąć na stan zdrowia przyszłych pokoleń.

Stąd wniosek, że paląc - ludzie narażają się na działanie toksyn, które powoduja zmiany w DNA i w aktywności tych genów, które - jak udowodniono w wielu innych badaniach - odpowiadają za powstawanie takich chorób, jak nowotwory, cukrzyca, czy różne zaburzenia genetyczne. Tym samym zwiększają ryzyko powstania tych zaburzeń u swoich dzieci.

Tzw. efekt odstępu (z angielskiego: "spacing effect") pojawił się po raz pierwszy w 1885 roku i został opisany przez niemieckiego psychologa Hermanna Ebbinghausa. Jak przed chwilą wspominaliśmy, dotyczy on właśnie tego w jaki sposób staramy się wchłaniać wiedzę - czy uczymy się wszystkiego na raz bez żadnych przerw, czy też pozwalamy swojemu mózgowi odpoczywać w trakcie nauki. Wiele wskazuje na to, że ten drugi tryb jest bardziej pożyteczny a naukowcy z Narodowego Instytutu Nauk Fizjologicznych w Japonii potwierdzili to w swoim najnowszym badaniu.

Według publikacji zamieszczonej w czasopiśmie PNAS, uczeni przeszkolili dwie grupy myszy do śledzenia ruchomych obrazków i badali ich tzw. poziomą reakcję optokinetyczną, czyli refleks pomagający śledzić scenerię podczas podróży w pociągu. Tylko jedna grupa otrzymywała przerwy między poszczególnymi badaniami.

Myszy spoglądały na szybko poruszające się obrazy a kamera śledziła ruch oczu aby sprawdzić jak szybko reagują one na obraz. Mimo początkowych trudności, obie grupy przyzwyczaiły się do prędkości i były w stanie szybciej reagować w kolejnych badaniach. Uczeni jednak zwracają uwagę, że ta grupa, która miała wystarczająco dużo odpoczynku między poszczególnymi badaniami była w stanie zapamiętać aby dostosować się do prędkości przez dłuższy czas. Godzina przerwy między badaniami pomogła im przypomnieć to co nauczyły się przez ponad cztery tygodnie. Natomiast druga grupa była w stanie zapamiętać szkolenie tylko na okres tygodnia.

Retencja pamięci w godzinach treningu była powiązana ze spadkiem liczby połączeń komórek nerwowych i zmianami strukturalnymi w konkretnej grupie tych komórek. Tzw. komórki Purkiniego odgrywają istotną rolę w kontrolowaniu umiejętności motorycznych. Defekty w tych komórkach mogą prowadzić do słabego wchłaniania wiedzy oraz niepełnosprawności przypominającej autyzm. Zmiany w systemie Purkiniego zachodziły bardzo szybko u myszy z przerywanym trybem nauczania, nawet w ciągu 4 godzin po treningu, natomiast w drugiej grupie trwało to kilka dni.

Co więcej, nauczanie z przerwami tworzy powtarzające się szczyty w aktywności białek sygnalizacyjnych, podczas gdy ciągłe uczenie się tworzy tylko jeden szczyt - 20 minut po treningu. Naukowcy podczas eksperymentów odkryli, że odzyskiwanie informacji jest szybsze a nauka z przerwami pomaga myszom formować pamięć długotrwałą.